Gençliğimde DT yada In Flames'i keşfettiğimde işte benim tarzım demiştim, hem melodik hem brütal, bir dönüm noktasıydı benim için. Şu an ise itiraf etmek gerekirse melodik death dinlerken aynı şeyleri hissetmekten o kadar uzağım ki. Mors Principium Est'in de ilk albümleri beni benden almıştı. Şimdi yaşadığım tecrübe çok da farklı değil. Yine de inat ettim dinlemeye devam ediyorum bir umuttur yaşatan insanı ya. Bu kadar subjektif değerlendirmenin ötesinde başkaları için de bu kayıt diğerlerine kıyasla zayıf kalıyormuş. Ben de kliplerini izlediğimde neredeyse kıkırdamıştım. Gel ve de gör ki dinledikçe biraz daha hoşbeşleşti. Güzel senfonik dokunuşlar da bulunmakla beraber müzikle entegrasyonunda sorunlar taşıyor. Kadın vokalli girizgahıyla doksanların gotik örneklerini hatırlatan Death is the Beginning kulağa hoş gelse de erkek vokalin kurabiye canavarı sertlikte Çirkin (beauty and beast) rolünü abartması ayrı bir komik olmuş. İki dakikalık gregoryan Agnus Dei de bu tarz albümlerin ihtiyaç duyduğu farklılığa can suyu oluyor. Başta söylediğim umudu yüksek tutan Ghost gibi şarkılar da yok değil. Yalnız bonus olarak iliştirilen Livin La Vida Loca nedir yahu? Pop şarkılarının metal yorumları genelde bok gibi oluyor. Tamam eğlenceli ama bu konseptle ne kadar tutarlı, tartışılır.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder