Emma Ruth Rundle - Engine of Hell (2021)

 

Bu folk sanatçısının namını metalcilerle yaptığı ortak albümlerle duymuştum: Thou ve hmm sayamadım. Çünkü Chesea Wolfe ile karıştırdığımı farkediyorum şu an ki onun da Converge ortaklığıyla albümü çıkmıştı. Ben de Cult of Luna ile işi var sanmıştım. O da Julie Christmas imiş. Lan niye böyle karıştım ben.. Neyse minimal bir folk çalışması, piyano ve akustik gitar eşliğinde vokal. Aklıma ilk düşen Tori Amos oldu, sonra PJ Harvey ve her nedense Thom Yorke. Besteler yalınlığına rağmen hiç basit değil. Arabeskten ziyade artistik diğer bir deyişle poetik bir duygusallık hakim. O yüzden kültürel farkları da göz önünde bulundurursanız içine girmesi çok da kolay değil. Ama aynı frekansı yakaladığınızda da eminim kral hmm  kraliçe bir albüm olacaktır dinleyenine. Benim için o ciddi atmosferinin yanısıra bir kaç nakarat ve Citadel öne çıktı.

6,75+/10

Zeal & Ardor - Wake of a Nation (2020,EP)

 Bu proje black metal ile siyah amerikan kültürünü bir araya getirmeye amaçlamakta ve bahse konu kısa albüm George Floyd'un polis tarafından boğularak öldürülmesine ithafen kaydedilmiş hayli politik bir çalışma. Bunu satanik bir imajla resmedilmiş ters haç taklidi iki polis copunu albüm kapağına da taşıyarak sergileyen albüm genelde heyecana yenik düşerek sonuçta beğenilmeyen diğer politik eserlerden farklı bir noktada değerlendirilmesi lazım. Çünkü gerçekten iyi. Maalesef sadece tek şarkı ile black metal temsil edilmekte. Ki bu parça Tuskegee grubun diğer kayıtlarını dinlemek için yeterli bir sebep. Distortion , tremololar ve çığlık vokal altyapıyı oluştursa da diğer şarkılar sound olarak alternatif rock çizgisine daha yakın. Hatta ismini koyalım, Take me to Church parçasıyla ünlenen Hozier akla geliyor. Kaydı besleyen diğer bir kaynak ise siyahların gospel de denen kilise koro müziği. Kaydın hikayesini de bilince tepkisel öfkeyi de içerir duygusallığın baskınlığı daha anlaşılır oluyor. İşitsel anlamda da avantgarde bir çalışma olarak doyurucu ve ufuk açıcı. 

7,50+/10

On Thorns I Lay - Aegean Sorrow (2018)

 

Hiç beklemediğim anda kalbimden vurulmuşa döndüm. Ne albüm ama. 2010'ların en iyi gotik doom albümlerinden birisi bence. Hatta iddiamı bir adım öteye taşıyayım müsadenizle. Orama'dan bile iyi mi ne. Ve değeri bilinmese de grubu bir adım daha öteye taşımış sanki. O doksanların havasını taşıyan , sert ve melodik seslerle melankoliyi tattıran, köklerde death metali de duyduğumuz şirin şey. Benim beğenime çokça hitap etmekte. Piyanolu felan geçişlerde var. Biraz tekdüzelikten muzdarip, minimal ve bol tekrar, teknik bir şey de beklemek saflık olur. Atmosfer işte, arada parlayan basit ama vurucu tonda az rifler ve sololar hep bu atmosferi güçlendirme amacıyla çalışıyor. Keman duyuyoruz arada bir, bak bu mühim ve kadın vokal yok.

8,50+/10

Death Angel - Act III (1990)

 

Dağılmadan hemen önce çıkardıkları bu üçüncü albüm ile grup thrash metalin sınırlarını genişletmiş. Ve bu sebeple de oldukça beğenilen bir yapıt. Alternatif metal, heavy metal ve modern (90lara göre) metal etkisi ana tarzıyla güçlü bir şekilde harmanlanmış durumda. Hatta Faith No More bile duydum gibi geldi. Buna o zaman bayağı bayağu prog thrash diyebiliriz. Amma itiraf etmek gerekirse 2004 tarihli geri dönüş albümlerini daha bir sevmiştim. Şimdi şöyle bakıyorum da diğer thrash serüvenlerime, düz ve atak thrashi daha çok sevmekteyim. Bu demek değil ki bu albümde agresyon eksik. İşte bu sebeple çok arada kaldım değerlendirme yaparken. Hele kayıt süre zarfında ilerledikçe çiçek gibi açmışken.

7,0/10

Fazıl Say - Nazım Oratoryosu (Konser, 2018)

 

requiem..star wars..genco erkal..star wars...genco erkal

Ustalara eleştiri getirmek neredeyse tabu olsa da Erkal'ın şiir okumasındaki bazı tonlamaları beğenmediğimi söylemek isterim. Bunun dışında ise diyeceğim pek bi şey yok. Nazım Hikmet benim için de en büyük şairlerden biridir. Ve bu dinleti ile duygulanıyoruz, öfkeleniyoruz, umutlanıyoruz, coşkuya kapılıyoruz ve tüylerimiz diken diken oluyor.

8,50+/10