Yakın tarihe yaklaşak biraz. Geçen sene black metal tarzı içinde dikkat çeken grubun bu debüü albümü bir amerikan nassı black metal yapar? sorunsalına yaklaşımın klasik bir örneği. İsimlerini yanlış yazmalarını es geçebiliriz ama yine çığlık çığlık post-hardcore vokaliynen daha önceden faal oldukları moderen prog tarzıyla black metal'e eğilmelerini nasla. Haksızlık etmeyelim müziğe nispeten daha geride yer alan vokal black metal ile post-hardcore arasında bir yerde. Gitar kayıtları üstüste olduğu için gayet gürültülü ve dinlemesi zor olan sound yine de tremololar, takatuka blastbeatler ile black çizgisine yaklaşıyor. Ayrıca fazlaca tekrar edilen modern hatta ambiyatik rifler, albümün kendine has özeliklerini oluşturuyor. Buraya kadar kısım kısım hoşlandığım anlar olsa bilem (misal tüm şarkılar) kafamda şimşekleri çıprıştıran bir yapıt olmamıştı. Ta ki 15 dakkalık son şarkı Forgiveness in Rot'a dek. Bu başarısını bence fazla tekrar edilse de güzelliğinden bir şey kaybetmeyen farklı gitar solosuna borçlu. Yarım saat de olsa dinlenir.
Uzun lafın kısası baştan sona kalp durduracak seviyede enerjik, gürültülü ama ne hikmetse aynı zamanda hissi kablelvuku kabilinden ambiyatik (yani elektronik ambiance musiki ile alakası yok) olmayı başaran özellikli bir şey.
7,25-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder