Elemanlarından birinin Türk olduğu İsveç kökenli bu garip grubu en iyi benim kafadan salladığım anti-post rock tanımı ile tanıtabilirim sanırım. Şöyle bildiğiniz gibi post rock aslında hüzün, acı, huzur, coşku gibi duyguların rock enstrümanları ile rock müziğine rağmen ifadesine dayanır. Genelde parçalar sözsüzdür. Fakkat özellikle son birkaç yıldır bu türün zayıfladığını , duygu kısmının arka plana itildiğini, müzisyenliğin ve taklitçiliğin öne çıktığını söyleyebiliriz. Bu grubumuz da tüm şarkıları yakın bir dostun ölümüne adama yoluyla, farazi ya da reel, keder gibi duyguları pekiştirmeye çalışıyor bu albümlerinde. Diğer yandan da post-rock'ın artık klişeleşmiş kalıplarını kırarak aynı sularda öze dönüş bir tavır sergiliyorlar. Öncelik olarak his kavramını hedef tahtına koydukları aşikar. Bununla birlikte müziklerine , ki bu ifade de yanlış olacaktır, zira bu albüm müzikallikten bir o kadar uzaktır, sinematik bir açılımla yaklaşarak yoğun konuşma, ağlama sampleları eklemekteler. Sık sık dinleyebilmenin gerçekten zor olduğu albümün bu özellikleri albüme sadece bir sanat projesi formunda yaklaşmayı gerektiriyor. Karanlık gerçekten karanlık tedirgin edici atmosferiyle aslında amaçladıkları ölüme dayalı hüznü es geçmeleri bir problem. Ayrıca şarkıların bir çoğu, ki bu ifade de yanlış olacaktır, uzun ve ya kısa süren minimalist yamalara ne kadar şarkı denebilinir?, sevgililerin ayrılma sendromlarına arkafonu olacak gibi vey yahut psikolojik şizofrenik bir filmin soundtracki olacakmış gibi tınlamakta.
Let's Gather Our Hands.. ya da The Bringback I çirkinlikleri ile, tüyler kıprıştıran soundları ile öne çıkan parçalar.
7,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder