Türkiye'de nedense sıkı bir dinleyici kitlesine sahip İngiliz post-punk grubunun en güçlü albümlerinden biri olan 89 çıkışlı Thunder and Consolation'ı dinlerken müziğe çok iyi entegre edilmiş Britanya folk müziği etkisi de (özellikle keman) kulaklardan kaçmıyor. Bu grubun ülkemizdeki "popülaritesi" tıpkı 90 başlarındaki Alman thrash metalin ya da Amerikan protest folk rock'ın durumuna benziyor kannımca. Daha internet ve ya cep telefonu yokken arkadaş çevrelerinden yayılan bir tavsiye ağı olmalı sebep.Albümde hoşuma giden şeylerden biri de hardcore türünde olsa gang vocal diye adlandıracağım grup elemanlarının koro yaptığı kısımlar. Sıra geldi kötü kısma, albüm çok uzun 15 parçadan oluşuyor. Tabi o zaman albüm için para harcayan kişiyi memnun edecek bir şey bu. Ama uzunluk sıradanlaştırıyor müziği. Ayrıca örneklem mantığına göre araya kötü ya da doldurma parçalar girme olasılığı büyüyor. Örneğin hiç sevmediğim genizden vokalli balad Nothing Touches'ı örnek verebilirim. Bir de şarkıların çoğu aynı kompozisyonu takip ettiğinden birbirine benzer hale gelmiş. Ama güzeller o yüzden bunu fazla kafaya takmıyorum.
Başta Green and Grey, Stupid Questions, Inheritance, neyse saymaktan vazcaydım. 7. şarkı Family'e kadar gayet mesut mutlu bir adamdım. Basları rahatça duyabilmek de pek güzel vs. Family keman solosu dışında albümün karakterine uymuyor gibime geldi. Dire Straits'i , Amerikan folklorü, post-punk'ı bir arada karıştırmışsın sanki. Sonrasında ise gidişat daha dalgalı bir seyir izliyor. Vagabonds, The Charge ve White Coats gibi albümün en iyileri de bu dalgaların yükselenlerinde yer alıyor. (Ne manasız cümle oldu yafu)
8,50/10
"Well turn off the TV just for a while
Let us whisper to eachother instead"
"On on on, cried the leaders at the back
We went gallopping down the
Blackened hills
And into the gaping trap
The bridges are burnt behind us
And there's waiting guns ahead"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder