Mor ve Ötesinden esinlenmiş (:)) The Way ile açılan bu güzide albüme bugüne kadar hak ettiği ilgiyi göstermediğim için kendimi nasıl affedeceğim bilmiyorum. Folk tınılarının progresif (demişken daha çok atmosferinden dolayı diye ekleyelim, bu yönüyle bir dönemiyle Lake of Tears da böyle bir şeyler denemişti) metalle ayrılmaz bir şekilde içiçe geçtiği şarkılara kusur bulmak zor. Lakin büyük bir faktör var ki beni rahatsız etti: vokal. Paslı teneke kıvamındaki vokali bu kayıtta sevdiğimi söyleyemem. Eklemeye gerek yok ki grup death metal geçmişini tamami ile bu albüm vasıtasıyla artık geride bırakmış. Sonuçta hayli melodik ve grubun diskografisinde bile enteresan bir yer kaplayan bu albüm bir vakit yolunu bulacak ve hoşunuza gidecek bir şeyler sunacak. Asıl soru, ne zaman?
8,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder