Sınırları zorlayan bir sludge çalışması bu. Progresif, atmosferik, post-metalik bitmedi, bir de modern black metal etkisi de var, bitmedi, bu da space rock; acaba vapurlarda hala ıvır zıvır satan seyyarlar bulunuyor mu? Albümün ilginç bir özelliği de kulaklıkla dinlendiğinde etkisini kaybetmesi. Ömrümde böyle bir vakayla bir kaç kez ancak karşılaşmışımdır. Burada yapılan müziğin dinamizmini törpüleyip dozer gibi düzleyen prodüksiyonu suçlayabiliriz sanırım. Her ne kadar kayıt parçalar arasında akustiğe yönelecek kadar ilgi çekici değişkenliği sergilese de bazı sert parçalar kendi içinde bu değişkenliği tutturamıyor, tekdüzeliğe teslim olabiliyor. Onun dışında çok da şikayetim yok. Tam tersine grup takip edilesi bir çıkış yakalamış bu albümle. Gözüme tomak tomak soğan kaçıran anlar: The Long Road Home'un sonundaki gitar solo ve çığlık vokal ki Westward namındaki şarkıda daha bir patlamakta. 2016 senesinde de bir albümleri varmış, kulak verilebilir.
8,0-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder