Şimdi göremiyorsanız ama bir ara başarırsam eğer albüm kapağını da eklersem göreceksiniz, göz var izan var, dehşet estetik düşmanı bir kapak. Bu arada yeri gelmişken başka şekilde yorumlamak isteyenlere de politik doğruculuk da can sıkmaya başladı artık diyorum. Neyse, St. Vincent namıyla müziğini icra eden Annie Clark, geçen sene 6. albümüyle gayet olumlu tepkilerle karşılandı. Pop ama sofistike, art, indie sınıfından. Özellikle kişiselliği, sözleri ilgi çekmiş durumda. Hiç okumadım. Bana ilginç gelen şey ise şarkıların yarıya yakınında başka kadın şarkıcıları hatırlatması. Bir yerde Annie Lennox, bir yerde Lana , Fever Ray, belki PJ Harvey. Smoking Sectiond'da Portishead öykünmesi, Türe yakın olanlar eminim bir kaç isim daha ekleyecektir. Dolayısıyla bu albümün ne kadarı kendisi, hepsi, peki sentezi kendinde özgünleştirebilmiş mi, bence hayır. İkinci nokta prodüksiyon, duygusal şarkıların etkisini biraz zedelemekte, ancak elektronikaya uygun. Zaten art pop yapıp elektronik tınılara bu kadar yaslanması da ayrı bir soru işareti, lakin günümüzün trendine uygun. Olabilir yani, sorun değil. Sorun şu; geleneksel popa alternatif olabilecek, bu kadar yüceltilecek bir kayıt değil.
edit: resim eklendi sonunda
7,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder