Yavaş tempo, nakompleks besteler, folktan etkilenim, soundda sadelik ve biraz da sessizlik. Slowcore'muş. Ya bildiğin yavaş indie rock işte. Dinleyebilmek için saikiyle harekete geçtiğimiz parametreleri değiştirip şehrin ve iş dünyasının stresli ve hızlı ortamından sıyrılmak gerekiyor.
Hafiften pop-punk havasının özellikle Return the Sender'da somutlaştığını, romantik bir ayrılık hikayesinin basit bir melodiyle çarpıcı şekilde anlatabileceğini gösterdikleri She Broke You Softly'yi (And still you talk soft So desperate and kind So pure and so pointless So helpless and blind And still there's no anger Just pills for the pain My friend, you've been broken And you will be again), popüler anlamda pop bir sounda sahip Bringin me Home'u, Got my Sunshine'daki gospel iyimserliğini duyumsamak iyi hoş da asıl bu albümü ıskartaya atmamamın başka bir sebebi var. Bir gün eve dönerken, kulağımda bu albüm tabi ki, insanların suratına baktım. Özellikle insanları çirkin bulurum ben. Lafı farklı yorumlayıp hayvanlarla değişik bir ilişkimin var olduğunu düşlemeyin hemencecik :-) Ancak bu sefer insanların yüzlerindeki mutsuz stres dolu ifadelerin altında hayatlarında en azından bir dönem mutlu ve huzurlu olduklarını ve buna şükrettiklerini okudum ya da öyle görmek istedim. Ruhani bir aydınlanma gibi bir şey. Siz de arka fon müziği olarak yürürken dinleyin, belki farklı deneyimler yaşarsınız kim bilir?
6,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder