Manowar'ın üzerine yapıştığı majestik tarzından ziyade daha hard rock/glam'a kaydığı ve maalesef epik şarkılarının ise o kadar iyi olmadığı bu çalışma ağızlara sakız marş Fighting the World ile açılıyor. Diğer dikkat çeken parça ise birkaç dinlemede eğlenceli sonrasında ise sıkan pek bir ticari Carry On. Holy War, Violence and Bloodshed ve Defender gibi klasik tarza yakın parçalar bumbastik olsa da bir şeylerin eksikliğini hissettiğiniz, kendi içinde dinamikleri sakatlanmış ve belki de yumuşak bir sound ve basit besteleri ile piyasaya göz kırpan şarkılar. Albümdeki favori şarkım ise albüme adını veren parça ile birlikte, sonda yer alan Black Wind, Fire and Steel. Dinamizmi yine sorunlu olsa da , yani çok sevdiğim yırtıcı vokalli kısım hazırlıksız bir biçimde aniden devreye giriyor örneğin, basit de olsa, ki haksızlık yapmamak gerek, Manowar karmaşık bestelere imza atan bir grup olmadı pek, hızlı temposu ile öne çıkıyor.
Bu albümle metal sevmeyen insanların dahi neden bu grubu özellikle arabalarında dinlemekten zevk aldıklarını anlamış bulunuyorum.
7,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder