K. V. L. T.
Ne kadar gözardı edilse de dinleyenlere mestetmekten başka hiç bir seçenek bırakmayan grubun ikinci albümünün soundunu belirleyen en önemli şey tekno derekesine varabilen elektronik öğelerin black metal'i lekelememesi, onu bırak bu sentezin müziği apayrı bir seviyeye çıkarması. Maalesef bildiğim kadarıyla bu albümden sonra müziği bırakan vokalistin, gitaristin ve sonra The Ruins of Beverast isminde yine kült bir grubun çalışmalarına imza atacak ramazan davulcusunun hepisinin alınlarından öperim. Bu ne hırçınlık, bu ne progresivite, bu ne manyaklık, kellem uçtu sallamaktan yafu. Sözler tamamiyle Almanca, ne kadar da yakışır bu tarz musikiye. Durlar kalklar, ani tempo değişiklikleri, benzer riflerin artistik patinaj tekrar kullanımları, savaş konseptinin çığlık çığlığa fevki alade işlenmesi. Hele bir dur ağzımı sileyim. Fıtırt fıtırt. Nerde kalmıştık? Senfonik ve yer yer epik öğelerin müziği yumuşatacağını mı sandınız? Geçiniz yavrum geçiniz. Ara ara dönüp tekrar dinlediğim bu albümün bir de zayıf tarafı mevcut. İnsanoğlu oldukları için doğaldır. Tamamiyle deneysel elektronik 4. parça. Kötü değil ama ne bileyim işte.
9,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder