Konsept olarak haçlı seferlerini almalarına o kadar takılmıyorum. Batılıların bu lanet şeye hala neden refere ettkilerini de anlamıyorum. Bizim buralardan da emperyalizmin bu ilk dalgasına karşı savunma amaçlı mücadelemizi yücelten yayınlar albümler felan da artsa da geçmişimizi unutmasak. Aslan yürekli Richard gibi sözünde durmayan katil bir adamı kahraman olarak belleyen batılılara karşı bizim de gençliğimiz bilinçlense. Ancak tarih bu, ne padişahlar ne de krallar süten çıkmış ak kaşık. Psikopat gibi konuşmak yerine müziğe dönersek vay! vay! vay! Grave Digger müzik yapmayı öğrenmiş, vokallerdeki börültü azaltılarak Blind Guardianki gibi korolar eklenmiş, besteler torna tezgahından geçmiş, incelmiş. Sofistike? Sanmıyorum, klasik heavy power metal besteleri hala. Ama özelikle albümün ilk yarısı bomba gibi gözyaşartıcı gaz etkisinde melodiyi coşkuyla harmanlıyor. Fanatic Assasins, misal, tür içinde favori parçalarım arasındaki yerini kafasından aşağı dökülen gül yapraklı merasim eşliğinde alıyor. Sonlarda ise şarkılar açıkca sıradanlaşıyor. Bonus olarak ünlü Rainbow parçası Kill the King ve Black Sabbath'dan Children of Grave var. Fark yaratamamışlar.
Gönül ister ki süprizlere gebe bu grubu dinlemeye devam edeyim. Fakat konserlere bir şey kalmadı şuracıkta. Bir kez daha Nevermore yapacağım, bir Korpiklaani, Rammstein vs.. vakit dar anacım.
8,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder