Gençlik dönemini en iyi temsil eden müziklerden biridir MM'ın albümleri. Kızgındır, bunalımlarını tepkilerini alaycı bir biçimde ortaya koyar, kurumlara, beyindeki sınırlara giydirir, aynı şarkı içinde iç gıcıklayan gitar ve endüstriyel tonlar beyni uyuşturur ve bir noktada adrenalinle buluşur. 90'ların mutsuz hayatı gerçekci bir biçimde ciddiye alan gençliğin soundtrack'i. Şarkı sözlerinde geçen "fuck" kelimesini ondan önce küfür olarak algılıyorduk ve her "kill" lafı gerçekten de ölümü akla getirirdi.
Klişe ama gediği vuran kamyon arkası sözler aracılığıyla kendi hayatını bir glam rock anti-kahramanına dönüştüren MM bugün gerçekliğimize daha fazla yakınlaşmış gibi dursa da aslında değişen hayatın basit bir göstergesi. Yine de ayrıksılığı içinde barındıran bir indikatör, belki de dışa düşen.
A dead astronaut in space ya da just a boy playing the suicide king derken iletmeye çabaladığı halet-i ruhiyeyi anlayabiliyorduk. Ya da tanrının TV'ye çıkan bir istatistik olduğu eleştirisi havada kalmıyordu o yıllarda.
Ahh 90'lar, gençler topluma uyumsuzluk sebebiyle intihar ediyorlardı. Kapitalizmin yeni bir kimlik yaratma projesi başarıya henüz ulaşmamıştı. Nirvana sonrası yabancılaşmanın zirvesi.
Bugün değerlendirmem ise gayet nostaljik, puanlar bol keseden. Zira biz de değiştik.
9,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder