Yılın en feci beklenen albümlerinden biriydi. Hala bildikleri yoldan gitmeye devam ettikleri görülüyor. Alternatif daha doğrusu deneysel kulvarlarda indie rock. Daha önce de saymışım, post-punk, post-rock, shoegaze, 80'ler goth rock vessair. Vokalin derin bir perde arkasından seçilmeye çalışıldığı lo-fi denen ama artık bir miktar baymaya başlayan kayıtsızlık eğrisi. Kısacası Have A Nice Life müziği hala canlı hala diri, ya da ölüme tutulmuş, umutsuz ve karanlık mı demeli? Neyse, bu ikinci albüm de dinleyenleri hayal kırıklığına uğratmadı. Uğratmamasına da çıkış albümü Deathconsciousness'ın yanına yaklaşamıyorlar, bunu da kabul etmek lazım. Bir kere basit zekalı bir dinleyici olarak o şok dalgasını ilk albümde atlattık. Artık bağışıklık kazandık. İkincisi grubun ya da ikilinin diyelim, entellektüel birikimleri büyük ölçüde ilk albümde tükenmiş. Fazla acımasız oldu, yumuşatalım: yaratıcılık ve dinleyeni derin kuyulardan daha derin kuyulara sürükleyen işkenceciliğe meyilli psikopat tavır açısından eli sıkı davranmışlar gibi. Ayrıca ucundan azcık bahsettim. Evet, tercih edilen kayıt kalitesi ya da kalitesizliği her ne kadar inceltilmiş ve hesap edilmiş katmanlarla zenginleştirilmiş olsa da , her ne kadar umutkırıcı atmosferi güçlendirse de müzikte en sevdiğim şey olan melodiyi de öldürüyor. Zaten halihazırda moral olarak yerlerde süründüğünüz anlarda parlayan dolayısıyla dinlemesi özel anlarla sınırlı bir albüm. Bu gibi nedenlerle de ilk albüm bizim kalbimizde ayrı bir yerde duruyor, duracak. Böyle dedim diye sevmediğim anlamına tabi ki gelmiyor. Suya götürüp susuz getirirler sonuçta.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder