Ornette Coleman - The Shape of Jazz to Come (1959)

İşte yıllardır caz müziğinden nefret etmemin müsebbibi. Rastgele çalan belki de doğaçlama tiz ciy ciy bir saksafon, melodi eksikliği, nadir de olsa olan melodilerin sıkıcılığı , misal Lonely Woman ki albümün en iyisi. Ayrıca diğer caz albümlerinde rastladığım her enstrüman çalanın bir süreliğine de olsa başrole geçip hünerlerini göstermesi burada yok. Arada bir bateri çalan üstad yeter ülen diyip çıstırı çıstırı öne geçiyor. Arkada garibim kontrbasçı da dın dın babam dın dın. Piyanoya rastlamadım varsa da duymadım. Vallaha bilmiyorum hakim bey ben yapmadım.
Yine de işin güzel tarafı soğumadan belli bir ölçeğe kadar alışkanlık kazanmanın mümkünatı. En azından benim açımdan bu böyle. Ayrıca başkaları tarafından klasik sayılan bu albümün özelliği, isminin işaret ettiği gibi önceki caz kalıplarını değiştirmek üzerineymiş. Sanki normalini yalayıp tuttuk da...

6,0/10