İlk albümden farkı dolaysız atağa geçen thrash etkisini yerini progresif bir thrash etkisine bırakması. Vokallerde de ufak çapta bir geriye çekiliş olsa da hala bağırış stiline daha yakın. Shout yani. Özellikle uzun parçalarda tam sıkılacak iken güzel ve melodik soloların girmesi ile yüreğinizden vuruluyorsunuz. Herkes görevini iyi yapmakla birlikte rifler ve gitar melodileri özellikle çok başarılı. Albümde yeralan enstrümental parçalar albümü yumuşatmaktan ziyade geçişleri bağlamak ve aynı zamanda başlı başına bir duruş gerçekleştirmek için eklenmiş gibi duruyor. Ayrıca yavaşlayan tempoyu güzelleştiren soloların melodik tonu Gotheburg sounduna bir adım daha yaklaşıldığını gösteriyor. Onlar için ufak ee bizim için de ufak bir adım..
Albümün en tatlı anları sıkıcı Sinister Mephisto'nun solo içeren son kısımları ile hemen ardından takip eden az çok kompleks Dark of the Sun ve Black Earth. Kapanış parçası ise lead gitaristin virtüözlüğünü ortaya koyuyor. Albümü ifade edecek kelime Denge olmalı, türler arası güzel bir karışım ve yakalanan denge.
Fabüloso bir yapıtın etrafında dolanıp duruyorlar. Sabredelim bakalım.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder