Progressive rock/metal tarzını deaht ile birleştiren grubun bu albümü de klasik kompleks, clean ve death vokallerin melankolik ve daha agresif bölümlerle içiçe geçtiği parçalardan oluşmakta. Yani bir parçanın hem gaz riffler ve blastbeatlerle hem de en soft melodik kısımlarla dolu olması, diğer yandan daha deneysel perküsyonların da kullanılması albümü zor anlaşılır kılıyor. Biraz zaman ve emek lazım kısacası. Diğer albümlerden farkı ise progressive tarza daha fazla yüklenilmesi. Keyboard (The Baying of the Hounds) , parça düzenlemeleri vs. ile görebiliyoruz bunu.
Darbuka ?, shoegazer akımının sinirbozucu yankılamalarına gerek duymadan oluşturulabilen dreamy atmosfer ve jazz nağmeleri ile Atonement, ne yazık ki okunduğu gibi kulağa çok da hoş gelen bir parça değil. Albümün daha sakin 2. yarısı daha hoşuma giden kısım oldu. Reverie / Harlequin Forest tasasız, duygusallaşmayı abartmayan clean vokali ve bu vokalin "It is all false pretension" ile başlayan sözlerdeki performansı dikkat çekici. Parça kendini yineleyen bateri ağırlıklı melodi ile sonlanıyor. Hours Of Wealth ise albümün en soft ve en iyi parçası,bana göre. Oldukça naif , blues kokan, vokalin baştan sona sadece kulağınızı değil tüm bedeninizi esir aldığı bir parçadan söz ediyoruz burda! Bir de oldukça başarılı icra edilen Soldier of Fortune coverı var bonus olarak
Bunu söyleyen ender kişilerden biri olacağım, ve belki de nefret edilen .O da şu ki; Opeth, bir metaformoz dönemine girip, tıpkı Anathema gibi, prog rock yapmalı. Tamam sert çocuklar olabilirsiniz. Ama içinizdeki hiç kaybolmayacak sertlik hevesini yan gruplarla da giderebilirsiniz. (Amma nasihat vermişim, kendimden utandım şimdi)
(8,5 /10)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder