Judas Priest? Hiç sanmıyorum, genelde 80'lerin chessy pop-metal sounduyla metal camiasınaimza atan grubun bu albümündeki sound klasik, biraz sulandırılmış modern 90'ler trashi. Sadece mikrofonu eline alan Tim Owens'in gruba katkıları değil,bizim köyden gözüken. İsmi geçmişken, hayatını ve günümüzdeki hikayesini drama kuşağında rahatlıkla takip edeceğiniz Owens albüm boyunca tekdüzeliği aşmaya çalışsa da albümde, ne kadar da samimi de olsa, ses rengini beğenmiyorum. Benim için olmadı ve olmayacak.
İlginçtir, albümde kötü parça yok. Her parçanın nakaratı güzel, ama kalıcılıkları kısıtlı. Death Row, Bullet Train, Burn In Hell (vokalin gayet başarılı olduğu bir parça), Abductors (Owens'a albümün en Halfordumsu ödülünü bu parçadaki performansıyla veriyoruz, Alkışş!) diğerlerinden sıyrılıp bir baş farkıyla finişe adlarını yazdırırkene Decapitate yarışı sonda bitiriyor. Albümdeki malzeme 4-5 şarkıya yetermiş aslında. Hakeza (Japonca gibim!) yarı-epik yapısıyla son parça Cathedral Spires'ın 9 dakika olmasına da gerek yokmuş. Sözlerde ise parti havasından uzaklaşılmış, ciddi meseleler irdeleniyor gibi gözükmekle beraber alaycı bir mizah da var, kasıtlı olduğunu umuyorum!
Özet, önyargıyla bakılmadığı vakit fena olmayan bir albüm.
(7,5/10)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder