Grubun dinlemediğim ilk iki kaydına kulak vermek gerekirse başlangıç noktam debüğleri ile olacaktır elbet. Ve daha bu çıkış albümlerinde elemanların kafasının normal çalışmadığı anlaşılıyor. Oturmuş, olgunlaşmış bir sounda sahip olmamakla birlikte black metal çatısı altında değerlendirilen bu yapıtın vokali çığırtkan screamo iken, altyapı ise bayağı bayağı punk etkisi taşımakta. Kombinasyon ne kadar tutmuş, tartışmalı ancak bu başlangıç enerjisi, muhteşem Underworld Song ya da ilk şarkıda göz dolduran ataklıkta ifa olunur, çok hoş, pek etkileyici. Sonra böyle piyano bas folklorik post punkımsı bir şeyler ve kadın vokal korsan yayın gibi kayda sızıyor. Nihayetinde albümün ikinci yarısı atmosferik ama uzunluğu abartılı bir kaç parçadan oluşan bir kayıt tarafından ele geçiriliyor. Besteler yavaş yavaş acitasyona bağlayan post-rock normlarını takip etse de bu tarafta kopuş nakaratında vokaller bir nebze albümün başlangıcındaki bağı devam ettiriyor. İsteyene albümdeki parçaların demo kayıtlarını içeren bonus sidi de ekleyivermişler. İlk dikkati çeken şey bu kayıtların ilk albümden 4 sene öncesine uzanması ve ikincisi de tabi ki prodüksiyon kalitesinin yerlerde sürünüyor olması. O kadar maceraya gerenk yok deyip asıl sidide kalmak da bittabi hakkınız. Solstafir neredeeen nerelere gelmiş diyorsanız ve sert müzikle de aranız iyiyse pişmanlık duymadan, spor yaparken (ya da benim gibi spor denerken) de bayağı bayağı gazlanarak keyif alaraktanan höpürdetebilirsiniz.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder