Daha sert olduğuna dair doğru ve destekleyici kritiklere bakmayın, her ne kadar sert ve yumuşak sound arasında salınan dinamik bir yapıya sahip olsa da bu albüm, genel olarak grubun en iyi yapıtları arasında değerlendirilmedi. Ben de hem fikirim. Altyapıda, ince işte ve çeşitlilikte dökülen terler , verilen emek göz doldurucu. Bestelere en fazla progresif harç kattıkları albüm olsa gerek. Yüksek sesle ve kulaklıkla, vokali duymazdan gelip farklı seslere odaklanmak pek keyifli bir meşgale. Ama ağır konsepti gereği belki de ağlamaklı vokal, belki de uyandırdığı arşa çıkmış melodram duygular biraz zorlayıcı. Üstelik albümün başında o daha önce dinledim mi bunları diye hissettiren tanıdıklık duygusu. Bir ara dedim eski şarkıları yeniden mi mikslemişler. Dionysus'un sertliği bile vokaldeki gereksiz aşırılık sebebiyle samimiyetini kaybetti ve kulağımı tırmaladı. Or namındaki parçaları ise albümün yapmak istediği , varmak istediği o merhalenin mükemmel nişanı olmakta. Zaten bu şarkının bir önceki üç arkası albümün de parladığı yerler. Sonuç olarak grup hala büyük, yaptıkları iş bir sanat eseri, ben de onların hala hastasıyım. Lakin nerelere kadar, izleyip göreceğiz.
7,50++/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder