Sizin içinize huysuz ihtiyar bir teyze çöreklenmiş olabilir ama şimdi anlıyorum ki yıllardır koynumda bir İhsan barındırmışım ben. Kızgın, lafı gediğine koyan, aksi, insanlarla iletişim kuramayan tam bir ergen. Bu romanda İhsan nereden geliyor, niye tanımadığı insanların olduğu bir eve taşınıyor, neden yakın dövüş teknikleri çalışıyor, bunların cevabını bulamayacaksınız. Hikayede önemli yer tutmakla beraber kırılma noktası yaratan o meşum olayın arkaikliği pek içe sindirilir gibi değil. Sonrasında ise yine hikaye nerede sonlanacak, o da cevapsız kalacak. Edebi dille yazma hassasiyetini boşvermekle kalmayıp bununla dalgasını geçen böyle bir kitap anti kahraman olgusunu bile ters yüz ediyor. Kısacası light bir tarz ile felsefi gönderimlerde bulunan (özellikle karakter inşasında), ya da öyleymiş gibi görünüp okuyucuyla da kafa bulabilen bir metin bu. Bu kadar etkileyici bir eser olmasına rağmen tarif edemediğim bir 'başyapıt olma şansını kaçırmış' duygusu uyandırmıyor değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder