2009 tarihli dumanı tüten albümlere dev bir grupla devam ediyoruz. Dio dönemi Black Sabbath, aslında pek de bildiğim bir dönem değil. Dio'yu ayrı tanıyorum ve çok az da Ozzy'li Black Sabbath'ı. O yüzden değerlendirmem de tazecik olacak.
İlk dinlediğinizde ağır ve sert riflerle aklınız uçacak. İşte bu sebepler ve sludge stoner türlerinin büyükbabasını andıran geleneksel doom çalış tarzı, albüm genelinde parçaların tekdüzeliğine sebep verdiği için bir kaç dinleme sonrası sıkılmaya başlıyorsunuz maalesef. Elbette istisna oluşturan parçalar mevcut ki onlar da benim albümdeki favorilerim oluyor. Kimi daha enerjik kiminin iç dinamikleri kısmen güçlü. Hiç te orjinal olmasalar da Bible Black ve Eating the Cannibals örneğinde olduğu gibi . Kayıtlar maşallah güzel, bas, sololar gayet güzel duyuluyor. Milletin Dio üzerinden grubun performanslarına yaptıkları eleştirileri ise haksız buluyorum. Dedem çapa sallayamazken bu adamlar konser veriyorlar. Dio'nun vokalleri yaşına istinaden halen ayrı bir lezzete sahip. Tam da burada Dio'nun vokaline çok da hayran olmayan birinin sözleri olarak dikkate alınmasını rica edeceğim. Evet albümde kimse risk alıp acayiplikler yapmıyor. Bu da gayet normal.
Albüm, sert ve çok tatlı şekerleri hatırlatıyor bana. Yemesi güç ve yerken bile dişleriniz zonkluyor. Ama ara ara yemekten de vazgeçemiyorsunuz.
7,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder