Biraz And Justice For All, bir tutam kara albüm ve bir pinçik de Load. Şimdi de tadalım bakalım, nasıl olmuş?
Birşeyler eksik gibi, kaybolan yıllar olabilir mi? ve bir şeyler fazla sanki, artık zoraki müşteri memnuniyeti için gösterilen çabaların abartısı? Marketlerde bu isimle baharat felan aramayın bulamazsınız.
Kayıdın beklendiği kadar iyi olmadığı herkes tarafından söyleniyor. Gerçekten de albümün dinamizmini öldüren ve adapte olmanızı zorlaştıran saçma bir sertlik hakim sounda. İlginç enteresan ve eğlenceli oynak (groovy dememek için atılan taklalar..) Cyanide bas gitar şovu içerse de Metallica klasiği bası duyamama problemi halen devam ediyor. Ulrich'in baterisinde de beklentileri düşürmek lazım. Ayrıca prodüksiyon üzerine detaylı bir kritik için Electric dergisinin yeni sayısına sizi davet edeceğim.(Electric, Zor, Deli kasap, Rock Station okuyun okutun efenim)
Albümün bu kötü kaydının etkisini atlatarak öze ulaşabilmek için zaman içinde bolca ve farklı ortamlarda dinlemekten götürülen birkaç efes darka kadar değişik yöntemler denenir ve ancak 3. şarkı Broken, Beat and Scarred ile albüme ısınmaya başlarız. The Day That Never Comes ve All Nightmare Long ise albümün çatısını tutan kirişleri oluşturuyor. Çok iyi, melodik ve boyun ağrıtan parçalar. Sololar, davul ataklar kuul işte. Cyanide'den bahsettik, geçelim. Unforgiven'ın yanına çizik almış versiyonlarından zerre kadar hazetmiyorum. Judas Kiss ve Suicide and Redemption adlı uzun enstrümantel fena değil. Kapanış parçası My Apocalypse ise eski thrash parçası kıvamında. İşin özeti ise ne yaratıcılıkta devrim yaratan ne de old schoolu ayağa kaldıran bir çalışma. Bestelerin yeterince güçlü olduğunu bile söyleyemem. Bununla birlikte kesinlikle konserlere yakışacak birkaç örnek de içeriyor.
Sanırım bu adamları kendi hallerine bırakıp
oğlum Hetfield! country söyle southern söyle bana bir lahmacun söyle amma ve de lakin takıl kafana göre
demek lazım kannımca. Zorla güzelliğin gelebileceği en iyi nokta budur.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder