Bu kısa albümle Ihsahn ağbimiz deneyselliğini pop kulvarında deniyor. Rock orkestrası var ama melodiler pop ve performansa kırılganlık hakim. Ruh olarak biraz new wave synth pop , birebir sound taklidinden bahsetmiyorum, sızmış durumda. Buna uygun olarak sadece clean vokal kullanmıyor, vokal aynı zamanda fazla uysal duygusal ve yumuşak. Rym'de art rock demişler, oturmuş bu tanım. Kayda ismini veren parçanın Behemothvari ruhanilikte korosu dışında çok da heyecanlandıran bir şey yok. Bunu Portishead Road yorumuna rağmen söylüyorum. Bu ne cüret! Genelde beğenilen bu yorum için benim yorumum kendilerini en azından rezil etmedikleri yönünde. Tempoyu biraz düşürselerdi Beth Gibbons performansı ardından uzak ara farkla en iyi yorum olabilirdi, belki de öyledir. 5 parçanın 2'si cover, peki diğeri hangi grubun. Ahahaha . Nakaratta bir Leprous tadı alıyorsanız tesadüf değil enişte Einar şarkıya damgasını vurmuş. Kayınço enişte durumlar karışık. Uzun lafın sünnetlisi bir Ihsahn fanı için bile değişik bir kayıt bu. Böyle bir şey yaptılar, içlerinde kalmasın maşallah, fena da olmamış hani ama burada bıraksın albümü bu. Parantez: Leprous'un Slave Rockefeller konser videosunu youtube'dan dinleyin.
5,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder