Zaman ne kadar çabuk geçiyor. Ha dinlerim ha dinleyeceğim derken 7 sene olmuş bu albüm çıkalı. İlk çıktığında metal camiasını sarsan ve yılın en iyileri listelerinde baş sıralarda yerini alan bu albüm hakkında değerlendirmeler daha aklı başında bir hal almış görünüyor yıllar geçtikçe. Bu sefer de sanki topuzun ucu terazinin öteki kefesine oturmuş gibi. Grubun bumbastik seçimi, aşırı cilalı prodüksiyonu ve kısmen tanık olduğum benzer beste inşası sebebiyle pek de ümit beslemediğim ve abartıldığını düşündüğüm kayıt hakkında bir noktaya kadar yanıldığımı tüm alçak gönüllülükle itiraf edeceğim. En azından besteler oldukça değişkenlik göstermekte. Manifestoyu seven grubun atmosferik ve senfonik havalar tutturan konsepti için böyle olmalıydı zaten. Konsept demişken her parçanın hikayesinin anlatıldığı kitapçık oldukça etkileyici. Bir kere albümü açan ve kapatan şarkılar ağır toplar. Hoş, dinlediğim versiyonda sonda üç bi değişik bonus parçası da bulunmakta. O Father.. naımdaki eser, klibiyle birlikte bir düşünüldüğünde kabul edilmeli ki bir sanat eseri. Diğer klip şarkısı başlangıçtaki Blow Your.. da vaki iken diğer şarkıların gölgede kalması gayet doğal. Bir death metal albümüne göre ritim değişiklikleri, sololar vessair değişik şeyler albümü zenginleştirirken ortodoks kafa deathçilerin rahatsızlığına tanık olabiliyoruz. Zaten black ve death metal üzerinden yükselse de kayıt, şokmetal dediğim gümleten, sansasyonal, epik bir çizgi tutturuyor, grup kendi adına kendi tanımını yapıyor. Yine de eseri prodüksiyon olarak bir miktar ben septicflesh, monolith deathcult türevine benzetmekteyim.
8,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder