1977'ye kadar bir düzineden fazla tekli plak çıkaran ve ismini bu parçalarla zaten duyurmuş olan Fikret Kızılok'ın ilk uzunçaları olarak Nazım Hikmet'in şiirlerini okuduğu (çoğu) bir yapıtı seçmesi ilginç. Albümün farkılılığı bunlarla sınırlı değil. Baştan söyleyeyim, ben pek de tutmadım. Bir kere okuma ağırlıklı bir kaydı, bu eserden bağımsız olarak, dinlemeyi sevmem. İkincisi her ne kadar şiirleri içeriğine bağllı olarak kendine uygun seçmeye çalıştığı belli olsa da, saykedelik hava sözlere de yansıyor çünkü, sanatçının naif sesi zayıf kalıyor. Bilirsiniz Nazım Hikmet'in coşkusu tok bir ses istiyor. Üçüncüsü müzikal altyapı atonal cazvari mırıltılar, uyumsuz melodiler ağırlıklı. O zamanın Türkiye'sine göre oldukça deneysel bu sesleri sanatçının tonlaması ve sözlerle bağdaştırmak çok mümkün değil. Hem söze hem sese yansıyan uzay ve gelecek teması hoş olsa da umut değil gerilim veriyor bünyeye. Müzik tarihimizdeki ayrı yeri ve müzikalliğin öne geçtiği şarkıların hatırına.
5,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder