Seveni pek seven ama progresif çevrelerde tam da namını duyuramayan bir grup Gazpacho. İsmini İspanyol çorbasından alan Norveçli grup bu albümde Balkanlar'a uzandığı ölçüde hoş tınılar mınılar saçmakta. Bu karışıklığı pekiştiren şeylerden biri de o kadın vokalin aslında erkek olduğunu tam da şu an öğrenmiş olmam. Kendisi olduğu anlar progresif ve art rock arası gidip gelmekte. Yalnız prodüksiyon steril ve anlamadığım bir soğukluk sinmiş kayda. Gotik ürkünçlüğü katmaya çalışıyorlarmış, bilemedim. Aynı anda bir çok fikrin ve enstrümanın boca edilmesi de cabası. Bir noktadan sonra odaklanma sorunu yaşamadım değil. Gerçekten çok özel bir dinleyici topluluğuna hitap eden ama benim o şanslı kişiler arasında olmadığım çalışma , vokaliyle bile beni öyle ahım şahım etkileyemedi, halbuki bayağı bir döndürdüm, döndükçe kafalar güzelleşir diye, olmadı. Oldu da o kadar olmadı işte anlayın.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder