Öykü okumak çok sık yapmasam da bir ihtiyaç haline dönüştü benim için. Türk öykücülüğü dendi mi ismi geçen yazarlardan Ferit Edgü'nün 79 Sait Faik ödüllü bu eseri de inanılmaz güzel baskısıyla okuyucunun ilgisini çekmekte. Her ne kadar bireyselliğe dayalı yabancılaşma, iletişim sorunları, duyarsızlık ve tepkisizlik gibi kavramlarla tarif edilse de bu kitap, bu kavramların toplumsallıktan tamamen bağımsız olduğu düşünülemez. Tıpkı gerçeklik ile düşgücü arasındaki ayrımın birbirini yoketmeden bu iki gücü içermesi gibi. Dolayısıyla bazı yazım teknikleri birlikte post-modern yazımı öncüllüyor. Çocukken okuduğum O - Hakkari'de Bir Mevsim'in hatırımda kaldığı kadarıyla gerçeklikten düşselliğe salınan atmosferine benzer şekilde. Yine de dönemin başat felsefesini temel alan bir temsilin hakimiyeti belirgin. Esere adını veren hikaye siyasal bir metaforun altında, günümüzün şartlarının etkisiyle düşünürsek, ezilse de diğer kaynaklarda bahsi geçtiği gibi en azından çıkış noktası Tanrı, insan ve dünya ekseninde varlığın sorgulanması. Belki o zamanlar değil ama şu an bu simgeselleştirme konunun çok işlenmesine bağlı olarak çok göze batıyor. Kısacası öyküde çarpıcı bir kurgu yada geleneksel gerçekçi bir konu bekleyenler ziyade modernizmin kapsayıcı başlığı altında değerlendirilmesi gerekilen bu yapıt, herkese göre değil. Ben ise biraz daha nötr kaldım sanki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder