Biz gençken yani doksanlarda mutsuzluğu değişik tonlarda hissedebilmek için bünyeye depresyon aşılayacak grupları keşfe çıkar idik.İşin aslı bayağı bayağı mazoşistmişiz, demek ki keyif alıyorduk kuyunun dibinden baktığımızda, manzara daha güzeldi sanki. Şimdinin sığlıklarında bizi oyalayacak şeyler de sınırlıydı o zaman. Lacrimosa da böyle deli bir grup, dramayı abartıp ara sıra teyatralliğe vardırsa da, pamuk prensesin üvey annesini vokale yer yer katsalar da benim için değerli bir gruptur kendileri. Synthin katmanlaştırdığı atmosferik depresif klasik müzik etkileniminde gotik bir şeyler. Duyar gibiyim metalik bir şeyler ekleseler ne güzel olur dediğinizi. Onu da yapacaklar. Ama bu çıkış albümlerinde ambiyansı gazlamayı tercih etmişler. O kadar zamanın ardından dinlediğimde hala sağlam bir kayıtla karşı karşıya olduğumuzu söyleyebbilirim. Çünkü besteleri, seversiniz sevmezsiniz sizin tarzınızdır ya da değildir, ilmik ilmik örmüşler emek etmişler, bu çok belli.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder