Hala bildiğimiz Deep Purple olmasa da bir adım daha yaklaşmışlar. Lakin özellikle klavyenin de etkisiyle barok aradurağında fazlaca takılmışlar. Mikrofonu bu albümden sonra Ian Gillan devralıp sertleşen soundun sesi olsa da bu ilk kadronun vokali de progresif baskın temaya uyumlu bir performans gösteriyor. Tema demişken grup her albümüne, ki ardı ardına çıkarsa da o yıllardaki diğer müzisyenlerin yaptığı gibi, kafa yorup derinlik katmakta, burada da folk ve klasik müzik üzerine inşa olunan progresif yönelim kaydı değerli kılıyor. Demem o ki yada demeye çalıştığım şey, bu albümün grubun sonraki döneminin gölgesinde kalması bir haksızlık. Sıkı ve dinlemesi keyifli bir çalışma.
8,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder