Müzik camiası, özellikle o an için bazı karakteristiği temsil etmeyi başarmış (ya orjinalliğiyle ya sentez gücüyle ya da tam da zamanın ruhuna hitap eden bir lö vintajj atmosfer uyandırmasıyla) indie rock gruplarını çoğu zaman da debü albümleri yayınladıkları zaman bir göğe çıkarıyorlar ki sonra da takip eden albümleri esnasında ı-ıh olmamış havalarıyla dudak bükmenin o muhteşem hazzını yaşasınlar. Viet Cong da ilk albümü ile selamün aleyküm diye Allah'ın selamını getiren bir grup. Post-punk felan deyular ama çok daha ötesi var. Noise ve deneysel gibi öğeler de bi hayli baskın. Hatta 3. şarkıda Animal Collective tarzı psyche'yi bir ben mi duyuyorum acaba? Neyse basit ama hoş melodiler uyumsuz ve uyarsız seslerle tezat bir birliktelik oluşturuyor albüm boyunca. Sonra bir bakıyorsunuz Cure konuk oluyor. Ama gürültülü prodüksiyon devam etmeye bir an ara vermiyor. Kafam allak bullak oldu doğrusu. Melodik misin, sert misin, in misin, cin misin? Abartıldığı kadar var mı, abartıldığı kadar yok mu? Maalesef aklımda kapanış parçası Death ardından kafamın zonklaması ve midemin bulanması kalıyor. İyi bir şey değil bu.
7,25/10
"...çoğu zaman da debü albümleri yayınladıkları zaman bir göğe çıkarıyorlar ki..."
YanıtlaSilKesinlikle. Ve her yıl bu ve buna benzer birçok albüm yersiz yere övülüp duruyor. Viet Cong da böyle bir albüm. Kötü değil asla ama "yılın en iyi albümleri" gibi listelerde ilk 10'a sokulması abartıdan da öte..