Mozart gibi Beethoven senfonileri de özümseme için bir zaman istiyor dinleyicisinden. Otuz yaşında bitirip sahnelediği bu ilk senfoni de klasik müziğin klasik döneminin izlerini taşıyor. Biçem konusuna hakim olmamakla birlikte deneme mahiyetinde farklılıklar sergilendiğini okudum. İlk harekette kemanların harmonisi üflemeli çalgılarla renklendiriliyor. Ben beğendim. Senfonilerin coşkun anları, oldukça nazlı çalınan ikinci bölümde kemanların bir titremesi, sonraki bölümdeki sabırsız arzu çıkışları tanıdık ve de hoş anlar sunuyor. Beethoven sadece bir kaç sene sonra ikinci senfonisini de tamamlıyor. Daha ilk harekette kuş seslerini taklit eden flüt seslerini duyuyoruz. İlk senfonideki kaygısız gençlik neşesi buraya da sızmış. Yalnız burada gümbürdemeler daha sık kullanılmış. Bu da ara ara başımızın üzerinden geçen kara bulutları hatırlatmakta. Ama mevsim hala bahar. İlk senfonide de sergilenen sıkça değişen örüntüler ve geçişler burada zirve yapıyor. Bu zıtlık enstrümanların birbirleriyle diyalog yaparcasına yukarı aşağı tonlarda raks ettikleri üçüncü bölümde de duyuluyor. Gayriciddi havai Disney melodileri akla geliyor. Yabancı bir kulakta çok anlam kazanamasa da butarz komikliklerin senfoninin final parçasına damga vurduğu söyleniyor. Sonuç olarak favorim ilki olmakla birlikte ikisi için de akılda çok kalıcı bir tema sunamadığı eleştirisi getirebilirim.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder