Son dönemde skandallarıyla ismi gündeme gelen ki müziğiyle yavaş yavaş yeniden öne çıkmaya başlamıştı, 90'ların şok prensi Marilyn Manson gibi birinin eski birliktelikleri tarafından taciz ve şiddetle suçlanması tıpkı Eva Braun'un Hitler'i "ırkçı bu adam yafu" diye şikayet etmesi gibi bir şey olsa gerek. Doğruluğundan şüphe yok elbette de Marilyn Manson'un sadece şov yapmadığı ve çocukluktan gelme travmalar da neticesinde , istekli olan tabi ki kendisini tedaviye adar, bayağı bayağı manyak biri olduğunu sokaktaki çocukların dahi bildiği gerçeği karşısında, geçiniz ve ağlamayınız. Halbuki MM ilişkileri zaten bile isteye oluyor diye biliyorduk. Sanat üretildikten sonra sanatçıdan bağımsızdır düsturuna bağlı kalarak albüme bakarsak son yıllardaki arayışlarını neticelendirip kürkçü dükkanı misali melodik ve kimi zaman agresif tonlarıyla 90'lar tarzına yaklaştığını söyleyebiliriz. Sertlik seviyesi biraz daha yumuşak olsa da son dönemlerdeki akustik ozanlıktan fersah ve de fersah uzakta. Şok edici endüstriyel tınılar ise aynı tadı vermiyor. Zira 90'ların üzerinden çok zaman geçti. Ne ben eski benim, ne de zamanın ruhu aynı ruh. Güzel bir nostalji olduğu kesin ama bazen gerilere dönmek vasat bir taklide düşmekten ibarettir uyarısını göz ardı etmemek lazım. Ayrıca albüme adını veren şarkıdaki mizıri, mistıri uyağına uyuz oldum.
7,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder