Ben de isterdim skinny jeans altına çizgi film karakterli rengarenk çoraplar takıştırıp şukela konseptli kafelerde kim kiminle niye birliktenin ötesine geçmeyen boş muhabbetlerin parçası olmayı. Hipster aleminin pofuduk hayatlarında poğaçadan dertlerle uğraşmayı. Ama biz 90'lar çocuğuyuz, konuştu mu dimdirek konuşuruz, gitar jilet olur, acı acı öterken damarlarımızı keser. Hayatı tüm gerçekliğiyle, aç ve tok halimizin ikisini de yaşayaraktan tecrübe etmişizdir. Neyse, bu kadar demagoji manyaklığı yeter. Indie rock denen bu furyayı gerçekten ve hakikaten iliklerimnde hissederekten sevmek istiyorum. O topluluğun bir parçası olmak istiyorum. Bünyem kabul etmiyor. Arcade Fire'ın bu çıkış albümü de sözkonusu mecralarda klasikleşmiş bir yapıt olarak bayraklaşmış durumda. Haklarını vermek gerekir, her parça duygusal bir durumu, ben tam giremedim o ayrı, temsilen ayrı bir karaktere bürünmüş. Kah vokalin punkımsı tavrı kah dans rock ritimleri parçaları özel kılmakta. Indie tarafı amatörlüğü ile öne çıkarak samimi bir kişilik katmakta albüme. Diğer bir deyişle vokalin bazı bazı kayıtları,nın bir iki şarkıda koronun perde perde düşerken gıcırdamasının ve prodüksiyonun o kadar da iyi olmadığını söylemeye çalışırkene ben. Nihayetinde bende bir şeyler oturmadı. Yine de keyifle dinledim, haklarını da teslim ettim. Yazın dinlesem bir tık öteye geçeceğine inanıyorum. İşin aslı mekan, zaman ve kültür gibi olguların müzikal deneyim konusunda yarattığı etkiye biraz kafayı takmış durumdayım bu aralar.
6,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder