Bazen bazı albümlerden zorla hoşlanabilmek için defalarca dinliyor ve hala içine giremeyince pes ediyorum. Salonları hıncahınç dolduracak popülerlikte Keith Jarrett'in bu son işini o kadar da beğenmiyorsam, sorun bende demektir diye düşünüyorum ister istemez. Aslında bu kendime güvensizlikle alakalı bir durumu her yerde yaşıyor yaşatıyorum. Günlük hayatımda da, işte de bir aksilik ile karşılaşınca önce kendimi bir sorgularım. Neyse, bu albümü de defalarca dinleyip pes etme eşiğini bulana dek uzatmaya gerek olmadığının inancıyla bir yerde dur dedim ve sonlandırmaya karar verdim dinlemelerimi. Albümün piyasaya sürüldüğü aynı yıl hayatını kaybeden kontrbas, hani adam boyu uzunluğunda olur ya, Charlie Haden, dünyaca ünlü Keith Jarrett'a eşlik ediyor diyebiliriz ancak. Ön planı devasa piyanosu ile kimin kapladığı aşikar. Zaten dın dın dın kontrbasın odunsu sesini de pek beğenmem. Odunsu kokular gibi. Bir de erkeksi deri kokuları diye satılan parfümler vardır ki bildiğin leş ter. Uzun lafın mini versiyonu piyano ve kontrbas ikili olarak kulağa çok da cezbedici gelmiyor. En azından benimkisine. İkincisi bilemiyorum bu besteler emprovize mi ama melodi fukarası oldukları kesin. Tekdüze ritimler ki misal hızlı Dance of Fidels de dahil, albüme hakim durumda. Ee yani güzel,o kadar. Ta ki sabredip albümün kapanış parçasına gelene dek bu yapı aynen devam ediyor. Ve işte duymayı arzu ettiğimiz besteye Goodbye'ımıza kavuşuyoruz. Keith abinin inlemeleri ise artık sıkmaya başladı beni. Hatta bir şarkıda artık sarhoş sayıklamalarına döndü ki işte o anda bir rahatsız oldum, anlatamam. Dinlenecek binlerce albüm var orada bir yerde. Öyleyse yola devam.
6,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder