Hem post-punk'ın hem gothic rock'ın kurucu babalarından olan bu grubun yaptığı her kayıt olay olmuş zamanında. En basitiyle Love will Tear us Apart adlı parçasını biliyor ve seviyoruzdur. Depresif daha doğrusu hayat sorgulayan lirik destekli yoğun karanlık havasının yanısıra (ki vokalist çok zaman geçmeden intihar ediyor) özellikle keyboard ağırlıklı bir sound dikkat çekiyor. Vokal ve müzik her zaman birbiriyle uyumlu da gitmiyor. Türün karakteristiği olarak bateri ve bas gitar ikilisinin kulak ardı edilmediğine de şahitiz. Ve tabi ki bass - bariton vokalden vazgeçilemez. Belki de grup kriterleri belirlemiştir post-punk için bilemiyorum. Lakin bu albüm beni hiç etkilemedi. Akan giden oradan kalbe uğrayan melodilerin kesik kesik olması hoşuma giden bir şey değil. Hatta Decades'in Theatre of Tragedy yorumu daha arabeske kaçsa da orjinaline on bilemedin beş basar. Atmosferin ve geçmiş zamanın sisli Londra sokakları imajının dibine vursa da bu albüm, sanırım sadece müzikteki o değişim günlerine bulaşmış olan nostaljik nesil ile şarkı sözleriyle mest olan britanya ahalisi ve anglo-sakson kültüründe yetişmiş kişilere sesleniyor.
Kötü değil abartılmış.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder