Opeth fanı olmayan bir Türk metal dinleyicisi olarak oldukça nadir bir konumdayım. Sevin beni, ihtimam gösterin, üzerime titreyip şevkat gösterin, fındık fıstık filan atın. Tabi bunlar gruptan tiksendiğim anlamına da gelmesin. Sadece çıkarılan onca gürültüyü anlayamıyorum.Bu albüm daha öncekilere göre sert death- yumuşak akustik arasındaki zıtlığı daha güçlü şekilde işleyen bir yapıt, daha duygusal (bana göre hala yeterli değil ve iskandinav frijitliğini hala taşımakta) ve tabi ki daha progresif. Parçalardan Lotus Eater doludizgin blastbeat davulları ile şaşırtırken güçlü atmosferi ile bitmesine yakın beni yarı eski Çin'deki afyon içilen eğlence mekanı yarı Casablanca tarzı jazz cafe birleşimi hayali bir yeri canlandırttı gözümde. Çoğu progresif rock grubunda olduğu gibi albüm boyunca öne çıkan kısımlar oluyor. Bununla birlikte bonus parçaları olmadan bu albümden şimdiki kadar hoşlanabileceğimi söyleyemem. Aslı başkalarına ait olan iki bonus parça Bridge of Sighs ve Den Standiga Resan ile grup soft ve bence olması gereken yüzlerini gösteriyorlar.
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder