2020'nin sonuna geliyorken, bitsin artık yafu, bu seneye ait ilk albümümü anca dinleyebildim. Biraz da
yeni kayıtlara özellikle de metal olanlara çok konsantre olamadığım keşküllü bir hakikattir. Çoklukla da takip ettiğim eski grupların yeni eserlerini tercih ediyorum. Paradise Lost önceki albümünde bayağı bir geriye dönüş yapmıştı, taş devrine kadar geriye gitmişlerdi. Bu kayıtta ise kendi diskografisinin ortalamasına göre daha dengeli bir sounda kavuşmuşlar. Yalnız artık evlenip iş değiştirdiğimden ve bunun sonucunda akıl sağlığımın çok daha güçlenmesinden mi nedir bilinmez, gotik ve doom metalin depresifliği üzerime çarpıp geriye sekiyor. Çok dinledim, ilk başlarda beğenmedim de. Dinledikçe açıldı saçıldı , başta gitar sololar parlıyor. Ama parçaların bazılarında aşırı olmak üzere başvurulan formülün tekdüzeliği şimdilerde batmaya başlıyor bana. Daha progresif bir beklentilerdeyim demekki bugünlerde, genel olaraktan. Ya da ben eski ben değilim artık.
7,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder