İlk dinlediğinizde heyt burda birşeyler dönüyor, ikinci dinlemede vay punkımsı hoş şarkılar diyorsunuz. 3. dinleme ve ötesi için pop ağır basıyor ve sıkılmalar başlıyor. Azçok varolan yaratıcılığın popa kurban edilmesi, eh yazık olmuş! Örneğin ilk parçadaki çok kısa gitar atak büyük ihtimal geçmişlerinden kalma bir iz. Ya da bariz R ve de B/soul tarzından hatta ve de hatta 80ler diskosundan etkilenmeler. Ve tabiki girişi ile güzel bir punk parçası başlıyor havası veren ve sonra tüh bee nidalarını döktürten Don't You Know Who I Think I Am?
Başarılı bir düzenleme ile akılda kalıcı ve kitlelerin (tiineyç) kolayca eşlik edebileceği besteler ile albüm dikkat çekiyor. Zaten single olarak da basılan This Ain't a Scene, It's an Arms Race, Thnks Fr Th Mmrs ile Bang the Doldrums ve You're Crashing, But You're No Wave buna örnek gösterilebilecek hoş parçalar. Ama dans rock ritmiyle bence albümün en etkileyici parçası Fame Infamy.
Çok şükür henüz emo olmadım. Ama Sezarın hakkı Sezar'a.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder