İşin aslı ben melodik yanı ağır basan , progressive death severim ki DT nin ve In Flames'in orta dönemlerine denk gelir. İki grubun da son albümleri hakkında hiç bir fikrim yoktu, ta ki Character'i dinleyene kadar. Character'i Melodik yanı daha zayıf kalan, brütal vokalin güzel olmasına rağmen organik bir sounda sahip ve fazlasıyla sert (DTnin sevdiğim tarzına göre) bulmuştum. Bu albüm ise Characte den 3 sene önce çıktığından olsa gerek bol bol kullanılan ve müzikle uyum içinde olan keyboard ve melodik yapısıyla önceki döneme daha yakın duruyor.
Açılış parçası Final Resistance bomba gibi bir şarkı. Takip eden Hours Passed in Exile ise übermelodik bir parça, Format C:For Cortex gibi albümdeki favorilerimden. Monochromatic Stains albümün çıkış parçası. Duygusal Single Part Of Two daki melodik gitar tonu dikkati çekiyor. The Treason Wall, lirikleriyle vokaliyle vs. öfke yansıtan, son dönemlere yakın bir şarkı. Diğer dikkat çeken parçalar The Enemy, cuk oturmuş ismiyle White Noise/Black Silence ve enstrümental melodik Ex Nihilo.
Kısaca değerlendirmek gerekirse herşey istediğim gibi olsa da ortaya helva çıkmamış. Albümde parçalar birbirine yakın ve kendini hemen belli eden marş şarkı içermiyor.Kusuru bir noktada sabitlenmek yerine daha devrimci değişiklikleri tercih etmem, gibi unsurlara dayanarak kendimde buluyorum. DT ye laf söylenemez çünkü.
(8/10)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder