Piyanonun başında ve sonradan post-rock'a döndüğü anlarda gitar ve bateride, olan kişi Olafur ama albüme damgasını vuran keman ve viyolonselden müteşekkil yaylı grubu. Gorecki ve Clint Mansel gibi isimlere gerilimli hüzün atmosferiyle yaklaşıyor bu albüm vasıtasıyla sanatçı. Chill out piyano ritmi ve minimalist ifadeyle başlayan yolculuk iç yaylılarla dokunaklı bir hal alıyor ve belirttiğim gibi sahne ışıltısı yaylılar tarafından çalınıyor. Rock enstrümanların devreye girmesi dramayı sansasyonel bir zirveye taşıyor. Bu noktada kaydın biraz rahatsız edici bir yönde kaybolduğunu söylemek mümkün. Müziğin de konsept benzeri bir hikayeye benzemesi anlaşılıyor ki tesadüf değil. Yaşına göre boyundan büyük işlere adım atmış Olafur bu albümü bir film müziği için hazırlamış derler, araştırmadım bilmem. Şahsen bu hikaye bana pek uymadı. Çelişkili bulduğuğum kayıt kendini dinlettirmek için albeniden de yoksun. Ama modern klasik seyircileri arasında beğeneni pek çok maşallah.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder