Ne demeli buna ne demeli. Anti-americana folk demek istiyorum kaynak üstüne oturduğum yer olmak üzere. Cazırtılı gitar sanki gelişigüzel eklenmiş gibi ama arkada büyük bir resim var. Her şey o çirkinliğiyle uyum içinde. Çarpıtılmış çurputulmuş eciş bücüş. Yine de eklenmesi gereken bir hakikat var. Hanımkardeşimizin ağuuöğüy telaffuzu o kadar itici ki, ısınmanın mümkünatı mümkün değil. Albümü dinlediğim her seferde ancak dördüncü şarkıdan itibaren içine girebiliyorum. Halbuki sıkı orkestra ve melodik besteler (en azından albümün sonlarına doğru) göz dolduruyor. Vokalin normale yakınlaştığı anlar keyif alınası bir dinleti imkanı doğuruyor. Rock, blues, caz ve Amy Winehouse gibi albümü zenginleştiren alt temalar vokalin prozaclandığı anlarda daha güzel, ekstreme kaymaya gerenk yok.
6,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder