İçine en zor girdiğim albümlerden biri oldu bu. Herkesin hemfikir olduğu bir şey var ki bu albüm bir Paracletus değil. Genelde hoş karşılansa da beni zorladı. Yetkinliklerine bir şey diyecek olsam çarpılırım. Grubun ölüsü bile emsallerini 10 arşın toprağa gömer. Başta vokal olmak üzere doomdan fazlaca etkilemesiyle diskografide geriye dönük bir adım olmuş gibi. Asıl insanı illet eden şey gitar tonu ve rifflerin harika olmasıyla birlikte bir türlü o delişmen kopuş anıyla patlamaması ve doomun ayağını süren balçığa yapışmış ritmini tekrar etmesi. Ama diğer yandan enstrümanların hareketliliği de buna tezatlık yaratmakta. Kaotikten öte çelişkili ve uyumsuz unsurların bir arada kullanımı grubun elbette yabancısı olduğu bir şey olmasa da nedense beni burada biraz rahatsız etti. Yani grup hedeflediği şeyi, dinleyiciyi rahatsız etmeyi layıkıyla başarıyor.
8,0-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder