Müzik grupları profesyonelleştikleri anda ve artık pek de kusur bulamadığınız bir albüm üretme dönemine geldiğinde ki genelde magnum opus yani baş yapıtları olarak değerlendirilir bu albümler ve şimdiki örneğimiz Death or Glory'dir, o şahsen önem verdiğim amatör ruhu da büyük ölçüde kaybederler. Bu mantık dahilindedir zira profesyonelleşmenin zıttı amatörlüktür. Amatör ruh dediğim şey, beklenmedik tavırlara açıktır, hesap kitap yapmaz, heyecanlıdır, müzikte kusurun güzelliğidir. Her ne kadar gitar işi, bu albüm çıkana kadarki süre içindeki en iyi performansı sergilese de, besteler tumturaklı bütünlükçüyse de, sound tam tamına oturmuşsa da kronolojik olarak Port Royal'i duyduktan sonra bu albümü dinlemenin bana pek bir katkısı olmuyor. Son üç şarkıdaki epik hava haricinde bana sıkıcı geldiğini söyletme gafletinde bile bulunacağım hatta.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder