Bir sene de şu festivale sağlam kafa sağlam vücutla katılırsam dişimi kıracağım yafu. Faranjit olmuşum üstüne üstlük yediğim kokoreç mideme dokunmuş. Golden bu son vallaha, yağdanlığa düşmüş acı kokoreçlerini artık bu bünye kaldıramıyor. Nokta. Heaven Shall Burn henüz başlamıştı ki ekşi suratımla çadırımsı bir yere kapağı attım. Siyahın üniformalaştığı bir yerde beyaz spor ayakkabılarımı çektim ayağıma, gri tişört kot pantolon, cillop gibi bir jöle kısacık saçıma. Klabır gibiydim vallaha. Sırf zıtlık kabilinden. Neyse grubun sadece bir albümü dinlemiş biri olaraktan konserdeki soundlarının daha haysiyetli ve dinlenilir olduğunu söylemeliyim. Takipçileri coştu, peşrevle karşıladılar, peşrevle uğurladılar. Pogo, ölüm duvarı felan varmıydı pek kaale almadım. Ama dört dolanan şu güruhın ortasına iki tane kırkpınar ağasını atsak ortalık dağılır mıydı merakımı celpetti doğrusu. Bu arada çadırımsı yerde siyahi bir metalci gördüm şu dünya gözüyle. Grup elemanı mıydı, ithal bir izleyici mi bilemedim. Sonra Korpiklaani başladı. Yurdum insanının folk metale ve dans etmeye bu kadar hasret kaldığını bilemezdim doğrusu. Ortalığı neşeli bir kaos kapladı. Ortam kalabalıktı zaten. Geçen seneye göre bayağı bir gelişme vardı mekanda. Ortalık biraz ferahlamıştı. Tuvaletler fena değildi. Geçen sene girebilmeye bile cesaret edememişken bu bayağı önemli bir gelişme. Tabi helaların hijyenikliğini kontrol etmedim. O kadar cesareti bulamadım kendimde. Korpiklaani de kalmıştık. Hem dinleyici hem de grup süper eğlendi, onlar da mutlu oldular, vokalleri kalbim sizin için atıyor geyiğini çevirdi gülüştük ağladık yerli sinema gibi oldu. Tekrar yerime geçtim Obituary ile. Ses çok iyiydi bence. Bunların zamanında Slowly We Rot'unu dinlemeye çalışmıştım. İş çalışmakta kalmıştı. Bir şans daha verebilirim, gruuvi anları hiç de yok değilmiş. Amma ve de lakin benim bir fincan kahvem değil. İnsanların el üstünde baş tacı ettiği diğer insanları gördüm ama pogo göremedim. Oturduğum sıradan bi tarafımı kaldırıp insnların tepkisi neymiş bakayım diye bir gayretim de olmadı doğrusu. Belki de pogp vardır ne bileyim. Amann bana ne? amma takıldım.. Alan bayağ bayağ kalabalıktı bu esnada. Demekki ne kadar yer açsalar o kadar metali dolacak diye düşünürken kitlenin yarısı Obituary ile birlikte konseri terketti. Nevermore için içim acıdı doğrusu. Çünkü kalanların da en azından dörtte biri konser başlayınca peyderpey kaçtılar. Kapanışı önlerde grubun haashacip fanlarının ağırlığı altında yaptık. Sitelerde Nevermore'a katılım böyle iyiydi şöyle süperdi diye yazıyor bu vatandaşlar ama arkadan bakınca kıç görünüyordu. Warrel Dane moshpit için yalvarıyordu neredeyse. Performanslarının başlangıcında ses teknikerlerinin kulenin altındaki cihazlara bakıp bakıp bu neya nidalarıyla bir işi becerememesi dikkatten kaçmadı. Grup teknik sorunlarla, Dane'in vokalinin aralarda cortlaması, bitime yakın takkeyi kaptırmacasıyla bir dizi şanssızlık yaşasa da hoş bir playlist, müthiş değil, ve gayet yerinde bir performansla, müthiş değil, beni fazlasıyla mutlu mesut etti. Aslında ben didiydim sona Orbiçori'yi bırakın da bizim gibi ertesi gün işe gidecek vatandaşlar uykusunu alsın, yorgunluğunu atsın. Ancak kimsecikler dinlemedi, tabi büyük ihtimal kimseye dillendirmememin etkisi de olabilir yoksa pekçok pekçok ikna edici olabilirim.
Festivalin ilk iki gününü bilmem, sıkıcı derler. Katıldığım son gün açıkcası Sonisphere'in daha doğrusu Rammstein, soğuk atmosferine karşın sıcak samimi sahnenin görece kocamanlığıyla, zira alanın küçüklüğü bahsi mevzu, zaman zaman grupların misafir odasına sızmışcasına kişiye özel konser verdiğini hissetmek bile mümkündü. İyi güzel de, Sonsphere'in kalıcı olacağını düşünürsek Unirock'ın hep ekstremlere oynaması ne kadar sürekleyicilik kazanır? Her sene her sene bu kadar kadroyu biraraya getirebilme stresi bir kaç kişiyi hastanelik eder sanırım. Onun yerine süper bir fikrim geldi. Madem Radar Live mortladı, iki organizasyon birleşsin Kilyos Beach'te tatil havasında çifte sahneli ; biri metal biri indie, folk, rock, post-rock felan, devasa bir şenlik düzenlensin. Evet biraz uçuk, plajda black metal??, birbirini kesebilecek iki ayrı dünya. Belki de zıt kutuplar çekecek birbirini, aşk doğecek meşk doğecek. Beyin fırtınası işte..
Kendi icatları garip bas gitarlarıyla soundu gürültüye boğmadan kendilerine has bir black metal yapan Yunan grubun ilk dönem albümlerinden Crossing the Fiery Path tiyatral havası ile dikkat çekiyor. Çığlıklar, sessizlikler, Ortodoks ilahileri, folk barok tıngırtıları ve ham acemi bilek metal. Black metal in black metal olduğu yıllar yani. İlginçliği ve İskandinav tarzına alternatif sunması sebebiyle kült olduğunu kabul ettiğim albüm yine de türün has takipçilerine tavsiye edilebilir.
Bilgisayarım bana sorun çıkartmaktan bu aralar acayip zevkalıor. Kendini resetlemeden önce iki kelam yazayım bari. Muhteviyatında Sonic Youth ve Dinozor jünyır gibi grupları barındıran ve ecnebilerin noise rock diye isimlendirdikleri kökeni 80lere dayanan bir tarza episyeni soluk getirdikleri görünüyor. Gürültülü gitar soundu , buna tezat fazlasıyla nezih erkek vokal ki müziğin gerisine konumlandırılmış, insan buğulu hırıltılı sigara ve viski müdavimi bir vokal nası giderdi diye düşünmeden edemiyor, bol tekrar sözler ve minimal bir yaklaşım. Asıl çarpıcı olan şey ise metalci bir ruhla bateriyi döven arkadaş. Rock gruplarında ritim tutmaktan öteye nadiren çıkan bateristlere kapak olsun. Bu kadar şey yazdım, kulağa hoş geliyor. Ama toy oldukları bir mevzu var. Şarkılar karakter kazanıp birbirinden ayrılamıyor, vasatın üstü hepsi kabül. Galiba güzel parçaları görebilmek için bu debü albümünün devamını beklemek gerekli. O kadar da beklemeyelim. Bir tene var elimizde. 70ler hard rock ve stoner tarzı nasıl olmuşsa Crazy/Forever adlı şarkıda somutlaşmış ve albümün içine konuvermiş. Alâ pek alâ. â yı yapmak için bir yandan alt'a basarkene diğer yandan 0226 yazıyorsunuz :öğreten adam:
Gözardı edilen bir albüm, halbuki bayağı severim. Albüm gücünü grup elemanlarının içtikleri enerji içeceklerinden değil yıllara inat buram buram heavy metal kokan parçalar yazabilmelerinden alıyor. Bir de bu şarkıların albüm içinde değişkenlik göstermesi, her zevke hitap edebilen dakkalar sunabilmesi es geçilemez. Yine de genelde, sondaki uzun Lochness canavaına yazılan epik deneme ya da Angel'i saymazsak gayet tempolu bir performans gösteriyorlar. Bazıları da gruptan yeni bir Painkiller bekliyor, peh. Ehtiyarların çatır çatır metal yaptığına şükredelim, oturalım yerimize. Bu arada hala Nostradamus'u dinlemedim, dinlediğimde yavaştır bayıktır diye eleştiri getirebilirim. Baştan rezervimi koyayım. Ancak bunu çocuksu hakaretamiz anlayışsız eleştirilerle aynı kefeye koyamamak lazım.
Pop punk'ın zirve yaptığı dönemlere ait bu çalışma tavrını hiç bir vakit bozmayan ve punk tavırlarını popüleştirmeye mtv'ye kurban etmeyen bir gruba NOFX'e ait. Offspring'in Smash'ına kutsal kitap muamelesi yaptığım gençlik hatta çocukluk dönemimde gerçekten punk müzik fanı bir arkadaşım olmuştu. İnsanlara ana avrat küfreden kayıp gençlik imajını sergilemesi beni punk'tan hızlı bir soğutma dönemine ittirivermişti. Çocukken bile çocuksu davranışlara tahammül edemiyordum, hah hayyt.
Sıcaklarda da death metal, bünyenin pek de çekebileceği bir şey olmuyor. The Universe Illumination gayet güzel. Ne kadar fazla dinlerem dinleyeyim ve hatta mırıldanarak anlamsız sözlerle aşlik eder konuma geleyim diğer parçalar vasatın üzerinde olmaktan öteye gidemiyor.
Bir garip grup bu, ve de hiç garip değiller. Hem sempatikler, uslu adam gibi adamlar, hem de kıl edici bir tavırları var. Musikileri hem klasik türk rock çizgisine yakın hem de babalar arabesk rock'ın en has temsilcilerinden ama soundları modernleştirilmiş değil, en azından bu albümde. Nedense muhafazakar bir kimlikle yansıtılıyorlar piyasada, büyük ihtimalle de öyleler, farklılıkları gözle görülür derecede belirgin. Yalnız bunun propagandasını yaptıklarını da görmedim. Bestelerini dinleme ihtiyacını da hiç duymadım. Ama rastgeldiğimde irkilip kasılıp TV, radyo, mekan değiştirmeye de çalışmadım.
Bu albüm çok sonraki A Love Supreme albümünün sofistike ve yetkin tarafına yaklaşamasa bile erken dönem cazın klasik bir örneği. İlk üç şarkı gerçekten hareketli ve ısınması biraz zaman alıyor. Bir zamandan sonra özellikle albüme adını veren parça, kulağa yeni kızartılmış ekmek dilimi gibi iştah açıcı geliyor. Son iki şarkı ise ilki daha balad kıvamında ve sonuncusu ise daha teknik. I-ıh.
Bir vakitler gotik metal denince akla gelen ilk isimlerdendi. Şarkılar Almanca pek yakışıyor, gotik dediysek vokaller iyi kötü çirkin tarzında değil. Brütallik bayan vokal yok, bolca melodik kiiboard var. Şarkılar birbirine benzemekle beraber Ist Es Wahr, Die Suche öne çıkyor felan filan. Of daraldım , hastayım..
Heyo konsere gidiyorum.
Anathema'yı çok severim, buradaki şarkıların çoğunu da apayrı değerlidir. Fakat yöneldikleri Floydvari (hiç de dinlemedim ama atmosferin müziği ezmesi dersek hatalı olmaz sanırım) yaklaşım bu albümde na-sinerjik etki yaratıyor. Ardarda bu güzelim parçalaı dinleyince elde olmaksızın şu vokali pataklaysım geliyor. Yeter oğlum sızladığın ağladığın bu meyhane köşelerinde süründüğün erkek ol biraz vıy vıy da vıy vıy eşşek sudan gelinceye kadar dövesim eliyor yafu.
Bugün saykedelik blackmetal ya da post-metal gibi terimlerle tanımlanan grubun bir öncesi de vardı. Sanki biliyormuş gibi söyledim ama hayır , son dönemini de dinlemedim. Önce öncesi. Bu öncede sound ilkel çiğ ağır aksak orta tempo eski model bilek metalin alışageldik izlerini taşıyor. Bu arada bu sounda yırtıcılığını pek sevmediğim bu vokalden başkası da yakışmazdı zaten. Acı ama gerçek. Bestelere çöreklenen hava stratosfer açısından özellikle Burzum'a minimalizmi sebebiyle de biraz Darkthrone'a benzettiydim grubu. Başta ve sonda dronevari noise cayırtılarla ambiyans yaratılması albümü yeterince çeşitlendirememiş. Ful metal parçalar olması gerekenden, tercih itibariyla, birbirine fazlasıyla yakın. İçlerinden The Glorus Moment gayet viking rifiyle parlıyor, hatta zaman zaman bi zaman bu şarkı bir yerlerden çalıntı mı diye kendi kendime sormaktan alıkoyamıyorum.
