İlhan Berk - Galata

 

İkinci Yeni akımının önde gelen isimlerinden İlhan Berk'in Beyoğlu sokaklarından ilhamla kaleme aldığı düz yazı iki eserden birisi Galata. Matrakçı Masuh'un minyatüründen yola çıkarak Galata'yı sokak sokak arşınlıyor. 1500 nüsha basılan numara düşülmüş bu büyük boy özel baskıyı sahaflar dışında bulmanın imkanı yok. Eserde şiirselliğin yoğunluğu fazla değil, tarihsel bir parantez, büyükçe bir parantez görevini üstlenmekte. Şairin elinden çıkma çizimler, Galata'ya damga vurmuş tarihi karakterler, lokanta menüsü ve karikatürler, sokak sokak işlenen metinlere eşlik ediyor. Uzun süredir ayrı düştüğüm ve son zamanlarda tiksinmeye başladığım Beyoğlu'na bu okumadan sonra bir özlem doğdu içimde. Ama İstiklal Caddesi çevresini konu alan Pera isimli diğer koleksiyon eseri daha teşvik edici oldu.

V.A. - Smoke on the Water: A Tribute (1994, Deep Purple)

 Deep Purple için saygı albümü. Özel bir kadro bu albüm için bir araya gelmiş. Besteleri icra eden grupların ismi yok. Misal, her bir şeyi örnekle anlatmak çok daha kolay ama soyutlama becerisinin yani zekanın düşüklüğünün de bir göstergesi. İlk parça Speed King kadrosu Keely Keeling (tanımıyorum), Yngwie Malmsteen (Bir Türk ile evli ünlü gitarist), Russ Parrish (hiç şimşek çakmadı), Todd Jensen, Deen Castronovo ve Jens Johanson (yok tanımıyorum valla) namlı abilerden müteşekkil. Anladığım kadarıyla son dörtlü sabit. başta bir iki değişik müzisyen diğer şarkılara eşlik ediyor. Tanıdık olan bu diğer konuklar şunlar: Glenn Hughes, Kip Winger, Joe Lynn Turner, Paul Gilbert, Don Dokken, Jeff Scott Soto, Vinnie Moore. Hard rock/geleneksel heavy metal dünyasının önde gelen isimleri kısacası. 10 parça tüm hikayeyi anlatmak için yeterli gelmese de bellibaşlı şarkılar yorumlanmış durumda. Sabit kadronun da etkisiyle işitsel bütünlük albüm boyunca sağlanmış amma orijinallerin yanında hani ne yapsalar olmayacak gibi. Boşuna bir çaba yafu. Rock'n roll Lazy yorumunu ayrı sevdim ama.

6,75/10

Ahmet Kaya - Acılara Tutunmak (1985)

 70'lerin melodizmini gölgesinde taşıyan bu albüm Ahmet Kaya'nın ikinci yapıtı. Synthin marşımsı ezgileri ile başarılı bir sentez yakalanıyor. İki şarkısını Selda Bağcan vokalleriyle güzelleştirmekte. Güfteleriyle ve ezgileriyle müzikalitenin değerli olduğu zamanları temsil ediyor albüm. Çünkü sözlerin çoğunluğu önemli şairlere ait. Bestecilik ise ekseriyatla Ahmet Kaya'nın emeğinden bestelenmekte. 

7,75/10

Haz. Kader Çeşmecioğlu - Ateşe Uçan Pervaneler: Devrimci Yolcu Kadınlar Anlatıyor / Pamuk Yıldız - O Hep Aklımda

 

Sol belge/anı/tarih dizisinde devrimci hareketler içinde kadınların yerini sergileyen iki kitaptan ilki yaklaşık 30 kadın devrimcinin kendi ağzından yaşadıklarını anlatıyor. Birbirine benzeyen bir hayat deneyimini paylaşıyorlar. Erken yaşta haksızlığa, adaletsizliğe karşı duyarlı olma, sol literatürle tanışma ve kadro olarak çalışmaya başlama. Bir çoğu hapishanelerde benzer sıkıntılar ve sonrasında ise maddi koşulların getirdiği zorluklar. Geçmişlerine yönelik hatta feminizm açısından bile pek de özeleştiri mekanizmasının çalıştırılmadığı resmi sol tarih çizgisine yakın bir derleme.

Gelişmiş ya da gelişmekte olan değil vicdanıyla, ahlakıyla, kültürüyle gerilemekte olan bir toplumuz. Hani burjuva deyişi vardı ya, "fikrine katılmıyorum ama". Bunun çok uzağında olmayı geçiyorum, katilin, teröristin, tecavüzcünün, ne kadar adi bir suçlu  olursa olsun, hukukun halk adına karar verip cezalandırılması yerine işkenceyle öldürülmesini, linç edilmesini gönül ferahlığıyla çoğunluğumuzun kabul edeceğini ve bilakis isteyeceğini biliyoruz. Politik taraflardan azade bir şekilde hem de. Halbuki bu bir turnusol. İnsan canından daha önemli pek az şey var.  Ne alaka demeyin. Yunus Emre'ye, Mevlana'ya bakın, onları utandırıyoruz. Bir yandan da savunduğumuz değerler deriz, mevlevi ayinlerini turist mezesine çeviririz. İkiyüzlülük artık karakteristik bir özelliğimiz olmuş. Niye bu sızlanmalar, mıymıntılıklar benim cephemden? Bu kitapta anlatılanların, işkencelerin, eziyetlerin yarısının bile doğru olma ihtimali. Tüyler ürpertici geçmişimiz. 12 Eylül ile hesaplaşma bir kaç general üzerinden değil alttan başlamalıydı da onda da dönüverdik hızlıca.

Yoth Iria - As the Flame Withers (2021)

 Şık bir kapakla karşılıyor dinleyeni bu albüm. Heavy metale selam çakan rifleriyle melodik black metal bir çalışma. İlk albüm. Yer yer gitar tonunun Rotting Christ'i hatırlatması tesadüf değil. Sadece hemşehrileri değil organik bağlantı da mevcut. Tepkiler olumlu. Bende de öyle ama biraz kızgınlığım var. Temponun düşüklüğü, oyalanma boyalanma anların çokluğu buna sebep. Büyük bir potansiyel harcanmış gibime geliyor. Biraz daha agresif olabilirmiş diğer bir deyişle.

7,25+/10

Nazar - Guerrilla (2020)

Öncelikle bası kuvvetli kulaklıklarla dinlemek lazım. En tatlı yeri UK Garage/dubstep tarafına yaklaştığı anlar. Bu tür gibi Angola yöresinden Afrika müziği de alt temada yerini bulmuş. Asıl karakterini vuran şey ise modern felsefecilerin eminim sevip öveceği yapısökümcü kesik pörçük yapım tekniği. O da melodi sakatlayıcı bir elektronikaya denk düşer ki kulağa geldiği gibi zor bir dinleti sunuyor değil kesinlikle. Endüstriyel sonrası bir elektronik müzik diye geçiyormuş. Neyse, şarkı isimlerine de baktığımızda politik bir tarafı olduğunu görüyoruz. Politik keskinlik sese de sirayet ediyor demek ki. Bu kadar hoşnutsuz tavrımı mazur görün genel haletiruhiyetim bu, aksine bazı ilginçlikler ve enteresanlıklar da sunuyor albüm. Bu yaratıcılığı zinde tutuyor ilgiyi zaten. Kimilerini devamını bekletecek kadar. 

6,0+/10 

Charles Mingus - Mingus at Antibes (1960)

 

63 yıl öncesinde dahi sınırları zorlayan bir caz çalışması. Saksafonda Eric Dolphy'nin de rol çaldığı albüm canlı bir kulüp kaydı olsa gerek. Benim beğenime göre biraz fazla çılgın ve maceracı. Ve çiğliğe kaçmıyor da değil bağzı anlar. Yine de piyano ile üflemeli çalgıların tatlı tatlı diyaloğuna dönüşen I'll Remember April gibi ismi anılması gereken bir şarkı içeriyor. Hem derli toplu olsun hem maceraya atılalım diyorsanız, Better Git Hit In Your Soul'u da beğenebilirsiniz de karnaval şenlik biraz gerer beni.

7,0/10

Stevie Ray Vaughan and Double Trouble - Stevie Ray Vaughan and Double Trouble (1983)

 Safiyane blues değil de blues rock türünde önde gelen diğer bir deyişle klasikleşmiş yapıtlardan biri. İlişikli alt tür Texas ve havası da rock'n roll dolaylarında. Albüm kapağı hakkında konuşalım. Çok şık. Konuştuk. Kısa ve öz konuşmayı severim. Gitarist ve vokal Stevie Ray Vaughan kısacık yaşamına 4-5 uzunçalar sığdırabilmiş (36 yaşında helikopter kazasında yaşamını yitiriyor) ve blues rock'ın ölümsüz sesini öncellerinden alıp sonraki nesle taşıyan önemli bir figür olarak tarihte yerini alıyor.

7,75/10

Arlo Parks - Collapsed in Sunbeams (2021)

 Kuul bir pop müziği bu. Ve ilk uzunçaları Arlo'nun. Radyolarda çalacak kadar şarkıları ünlenmiş görünüyor. Albümün alt tonlarında elektronik ve soul bulunmakta. Kesirli bir vokal, son yıllarda moda olduğu üzere nötr bir performans sergiliyor. Melodiler ise ilginç bir şekilde bir yerlerden tanıdık geliyor kulağa hatta bir iki yerde cover mı dedim kendi kendime. Kayıt kalitesi steril duyulsa da aslında negatif bir eleştiri yapmıyorum çok da. Tam tersine gürültülü patırtılı dünyamızda sakin ve anlamlı bir parantez açmakta başarılı bir yapıt. Yeterince sarsmıyor, belki de biz duygusallıkta biraz arabeske, duvardan paspasa sürünmelere, zıt kutuplara alışmışız. O kadar yani.

6,75+/10

Deep Purple - Fireball (1971)

 Dönemin pek çok kuul albümünde olduğu gibi sololar garipleşebiliyor. Özellikle vokalin kendini daha bi zorladığını duyuyoruz. Bu albüm benim için kendini keyifle dinleten ama hayranı olamadığım , çok da özlemeyeceğim bir kayıt oluyor. Önceki dinlediğim albümlerin seviyesinde değil demek ki. Renkler ve sesler mevzusu. Aslında daha Machine Head var, ondan pek ümitliyim.

7,50+/10

Dostoyevski - Öteki

 Fyodor Mihayloviç Dostoyevski kimilerince dünyanın en iyi yazarı ilan edilecek kadar büyük bir isim. Ben ise baş karakterlerini  alay malzemesi yapması, aşağılaması, acındırıcı hallere düşürmesi, toplumdan dışlaması ve daha da kötüsü bunun ezikliği ile daha da yalnızlaştırması sebebiyle bir türlü sevemiyorum. Kendini rezil rüsva edenleri gördüğümde de dayanamam zaten. En azından yeraltı da böyleydi. Öteki de böyle. Kara mizahı da çok anlayabilen biri değilim. Yakın zamanda izlediğim ve ne tarz olduğunu bile anlayamadım The Virgin Suicides filminden de pek haz edemedim. Toplumun gerektirdiği bütün sosyal normlara uyma çabasına rağmen ismiyle ve görüntüsüyle birebir ötekisinin de çevresine girip ayağını kaydırması neticesiyle gözden düşen ve sonunda tımarhaneyi boylayan bir memuru kendi gözlem noktasından izliyoruz. Kendi açısından olması dolayısıyla fantastik müphemlik bizi de şüpheye düşürüyor. Gogol mu Kafka mı diyoruz kendi kendimize. Son sayfadaki arabanın camındaki yansımanın betimlemesi ise şüphe götürmez gerçek sonu işaret ediyor.

En sona Bay Golyadkin'in beş para etmez ikizi kalmıştı. Elleri yeşil, resmi pantolonunun yan ceplerinde, halinden son derece memnun bir halde koşuyor, arabanın bir sağ yanına bir sol yanına geçiyordu ; bazen arabanın penceresini tutuyor ve pencereye asılıyor, kafasını pencereden içeri sokuyor ve Bay Golyadkin'e veda öpücükleri gönderiyordu. ..

Feysbook'un kurucusunun da oynadığı enteresan bir filmi de vardır, tavsiye olunur.

Warrel Dane - Shadow Work (2018)

 

Küçük bir şokobomba. Warrel Dane'i Nevermore vokalisti olarak bilirsiniz. Son dönemde arkadaşlarıyla bozuşup Sanctuary'yi yeniden kurmuştu. Bu da kayıt aşamasında aniden hayatını kaybettiği albüm. Son dönemlerinde sarsılan ve benim de pek soğuduğum Nevermore'un tam da olmasını istediğimiz kalitede. Evet, nevi şahsına münhasır vokali bazen ağdalı ve uzatarak kullandığı doğrudur. Lakin Brezilyalı müzisyenlerle kaydettiği bu kayıt inanılmaz sıkılıkta, hem progresif hem de gruuvi. Kulaklar şenlik duysun diye bir şey arıyorsanız bu az bilindik cevheri kaçırmayınız, sert ve melodik müzik namına.

8,50-/10

V.A. - We Will Fall: The Iggy Pop Tribute (1997)

 

Bu saygı albümü şarkıların fazlasıyla orijinallerine sadık yorumlanması sebebi ilen acımasızca eleştirilmektedir. Olsun, varsın. Bu punky rock şarkılarını dinlemeyi çok özlemişim. Yıllarca neden bazı sanatçıların işleri ölümsüzleşir ve neden bazı işler unutulur, tam tamına anlayabiliyorsunuz. Yani sonuçta her şeyde entelektüel saçılımlar beklememek gerekir. Eğlenmeye de bakmak lazım. Kısacası asıllarını dinleyene kadar en iyisi bu. Üstelik kapağı da ekstra kuul.

8,0-/10

Ethereal Travel - The Mad Cartridge (1998)

Tek albümüyle tozlu raflarda unutulan yerli grubumuzu o zamanlar yani ilk çıktığında nereye koyacağımızı bilememiştik. Metal camiası belli kalıpların ötesine geçecek kadar görmüş geçirmiş değildi henüz. Oldukça amatör kalan ve bu yüzden vokal performansı, basit keman ezgileri, yalın besteciliği ile hayli eleştirilen bu kayıt için şimdi bir kaç heavy metal şarkısı ile enstrüman çalmayı öğrenmiş  bir grup gencin gotik sularında kulaç atması şeklinde bir değerlendirme yapabiliriz. Amma o kadar acımasız eleştirileri hak etmiyorlar. Zira o melodram havasını başarıyla dinleyene geçiriyorlar. Amatörlüğün albenisini yakalamışlar. Devamı gelebilecek bir potansiyel de harcanmış gitmiş.

6,25/10