Geçen sene alternatif müzik piyasasına güçlü bir giriş yapan ikilinin aynı adı taşıyan albümü minimalin minimali sakin modern klasik/ambiyans türünde şarkılar sunuyor. Piyano ve arkada synth.Söz yok. O kadar. Bir o kadar da yavaş arkadaş. Hatta aklıma şöyle bir hikaye geliyor. Piyanist ağbi canlı kayda tam başlamışken, tıngırdattığı do notasının üzerine canı kahve çeker. Camekanın arkasındaki gençlere el işareti ile kahve işareti yapar. Onlarda kafalarını sallar yok , diye. Aslında tamamiyle yanlış anlamışlardır. Zira hepimiz biliyoruz ki parmak ucunu birleştirip sallama işareti çay istemenin simgesidir. Evrensel olarak, gidin Çin'e Hindistan'a, beş çayına Britanya'ya, öyle yani. Neyse gençlerden biri ayağa kalkmak için hamle yapıyorken, piyanist abi alt dudağını büküp kafasını yukarı kaldırır. Odadan çıkmadan önce elleri re'ye denk gelen tuşları bulur. Bir koşu markete kahve almaya gider. Geri geldiğinde hala kayıt devam etmektedir. Bir mi ekler kayda. Sıcak su var mı gençler diye fısıldar. Yok, ağbi cevabını alınca iyi der, kendi işini kendin görecen. Suyunu kaynatır, kulplu bardağı ile dalgın dalgın yürüyerek odaya tekrar girer. Ve düşünür, nerede kalmıştım yafu. Salla, ne de olsa kimse anlamayacak. Ve rastele bir notayla devam eder. Ekzajerenin manipülasyonun dibine vurduğum bu örneğin aksine her nasıl oluyorsa oluyor parçalarda melodi eksiliğinden sözedilemiyor. Yani kulak verdiğinizde şarkıların hiç de kaotik olmadığını tam tersine belirli bir melodiyi takip ettiğini görüyorsunuz. Karanlık atmosferle birlikte bu sükünet tabiki huzur değil melodramaya gebe. Bilmiyorum belki artık hayatımda ve müzikte dramalardan gına geldi. O yüzden beni pek sarmadı. Atmosferi de pek bir kuru ve tatsız buldum. Uyuttu mu uyuttu vallaha işe giderken mışıl mışıl. Ordan artısı var. Şurdan burdan eksisi. Yekün toplam da budur efenim.
6,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder