Death'den vakti zamanında bazı parçalar dinlemekle beraber hiç bir albümünü baştan sona dinleme fırsatı bulamamıştım. Hayal kırıklığına uğramaktan korktuğumdan değil. Hani tatlının sona bırakılması gibi bir şey benim için. Müzikte teknik becerilerin sergilenirken melodinin ve duygunun ihmal edilmesine içerleyen ve progresif metale karşı da aman aman imtinayla yaklaşan biri olarak elbette mantık denen mantıksız şeyin oyununa gelme ihtimalim de az değildi. Cadı teyze vokali de katmeriydi. Ama şahmata gelen bu mantık oldu. Enerjinin, parlak soundun, riflerin bateri etrafında adeta dönercesine dansedişinin hayranıyım. Vokalin, soloların, riflerin hayranıyım. Dudak bükülen Painkiller yorumunun hastasıyım. Ufacık tefecik bir eleştirim olacak. Sonlara doğru parçalarda bir ritim bozukluğu belirtilerinin gösteriyor olması. Bu kusuru da kadıkızına yükleyip geçelim. Ve en verimli yaşlarında (müzikal olarak yafu) aramızdan ayrılan Chuck Schuldiner'ı da bu albüm vasıtasıyla bir kez daha analım.
*Scavenger of Human Sorrow, Spirit Crusher
9,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder