Bu tempoda Pink Floyd dinlemeye devam edersem yetmişlerdeki efsanevi albümlerine sıra ancak ellilerimde gelecek galiba. Saykedelik sularda ilerlemeye devam eden albüm biraz daha griliklere yelken açmış durumda. Bir yanıyla ilk albümden daha iyi bir noktaya varmışken diğer yanıyla da sergilemiş olduğu sapmalarla bu avantajını kaybetmesini biliyor. İlk üç şarkı, melodi ve atmosferi ile çok ala, pek hoş parçalar. Başımızın üstünde yerleri var. Corporal Clegg, David Bowie'nin ilk albümünde yer alsa anlarım, burada ise bu makaraya gelmek pek zor. Albüme adını veren trippy ambiyans parçası ise sayıklamadan öteye geçemiyor. Bu noktada konsantrasyon o kadar bozuluyor ki son iki şarkıya odaklanamıyorsunuz bile. Antik hesaplama tekniğime geri dönersem, şuradan 10 puan, oradan sekiz, bu anca iki eder, karekökünü alırsak sonra da türev, şuradan da teğet geçerse ki hep geçer
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder