Yine beni hedef tahtasına koyacak, tepki çekecek şeyler söyleyeceğim. Bunun film var ya, hayatımda izlediğim en gösterişçi, en abartılı, en haksız beğenildiğini düşündüğüm filmlerden birisidir. İlk yarısında kuraklık ve baba kız duygusallığı derken sonrasında kara deliklere girip sağ salim çıkabilmesi, zaman yolculuğu felan akıl almaz. Muhteşem bir seyir, efektler pek ala, süper ötesi, bilimsel gerçeklerden de faydalanıyor. Lakin kara delikten canlı çıkmak mı, ben almayayım sağol, sağır sultan bile duydu, parça pinçik olursun. Bilim adamları kara deliğin içine giren şeyleri yapı taşına indirgeyerek madde ve enerji boyutunda tartışıyorlar. Böyle aklı fikri hür tam takım bir beden olarak değil. İşin içine yeni çağ duygusallığı ve muhteşem görsellik girdi ya geri kalan her şey hap yapılır, yutulur. Neyse müziği filmle sahne sahne aynı doğrultuda ilerlese de bir kademe daha iyi. Ki yine herkesler müziğine de bir hayran, bir hayran ki sorma gitsin. Dolayısıyla dinlerken filmi bir bir işitssel olarak da bir kez daha tecrübe etme imkanı var. Fakat uzay atmosferinde kullanılan ve ne Ailenvari korku gerilime ne de eğlenceli lazeryon efektlerine bulaşmayan ve boşluk hissiyatı uyandıran bu tarz dramatik seslendirmelere tam anlamıyla ısınabildiğimi de söylemem mümkün değil. Hep telli bir çalgı arıyor kulağım. Müzikte de efektlerin, efektin geleneksel rolünü aşıp melodilere dönüşmesini evrimsel bir sonuç olarak doğal bulmakla beraber yine de bu vardığı noktada kendimi yabancı hissediyorum.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder